Het grote avontuur

Ineens was hij weg. Geen idee dat het kon. Dat had hij toch maar even mooi geflikt.

Vanmorgen had hij nog op de mooie antieke fruitschaal gelegen. Die van aardewerk. Antiek, want dat had hij de vrouw met het knotje horen roepen. Dat die schaal meer waard was dan het huwelijk met “hem”, wie dat dan ook mocht zijn. Bas had een krom ruggetje gekregen van het omkijken.

Ter plekke had hij besloten dat hij genoeg had van dat geschreeuw. Hier was het niet leuk, hier wilde hij niet meer zijn. Na de ochtendkoffie waarin het voor de verandering eens stil was geweest had hij zich los gewurmd van zijn bananenbroers. Die waren taai dus dat was een klus geweest. Ineens schoot hij los. Hoepla, daar lag hij onder de bar. Tevreden keek hij om zich heen. Dat had hij toch maar even mooi voor elkaar.

“Und jetzt” dacht Bas, terwijl hij zich nog eens behaaglijk uitrekte. Pats! Zijn steeltjeskruin raakte iets. Geschrokken keek Bas opzij.

“Wie ben jij?” Een rond balletje keek Bas met vrolijke – ietwat glimmende – oogjes aan. “Ben jij ook uitgespeeld en vergeten?”

“Nou nee,” mompelde Bas, verlegen omdat hij nog nooit eerder had gesproken. Ook nooit tegen zichzelf. Dat had hem maar raar geleken. Je kon toch beter vóór jezelf zijn?

“Ik ben vergeten”, sprak het balletje vrolijk. “En dat geeft niks want ik was wel klaar met rollen. Ik heb namelijk last van draaiduizeligheid.” Onwillekeurig moest Bas lachen. Waar was hij nu toch weer beland? Wat is dit voor mallerd?

“Ja echt,” mompelt het balletje. Je zou het niet zeggen want ik ben beroemd. Ooit rolde ik de sterren uit de lucht op Wimbledon. Maar nu niet meer. Ik ben trouwens Dennis. En houd dus niet van tennis.”

Bas giert van het lachen. Wat een rare kwibus, dit balletje.

Dit zou zomaar eens een leuke dag kunnen worden.