Laatst kreeg ik een opgetrokken wenkbrauw cadeau. “Hoe kan het,” vroeg de eigenaresse, “dat jij op je 55-ste nog zo kinderachtig kunt doen?”
Eerst schrok ik even. Niet zozeer van de vraag of opmerking maar meer van wat er loskwam in mij. Geen nood, even later zat het speelse kind in mij al klaar, met gebutste knietjes en zand onder haar nagels. “Kinderachtig? Dat noem je kindkrachtig,” fluisterde ze. En ik moest lachen. Want zo is het ook.
Ik verwonder me elke dag om de kleinste dingen. Het madeliefje dat groeit tussen stoeptegels. De planten die schots en scheef uit de aarde barsten alsof het de bedoeling is. De rode eik die scheefgroeit met het duivennest er nog in. Plus de broedende moederduif.
Ja, ik geef mijn vulpennen een naam en laat ze praten. Omdat daar de meest kloppende antwoorden voor mij uit voortkomen. Spelen is voor mij geen afleiding of alleen maar “vrolijk zijn”: spelen geeft mij richting. Het is mijn manier van kijken en van zijn.
Ik ben het liefst met mensen die net als ik óók anders kijken. Die dat niet altijd kunnen uitleggen maar het wel voelen.
Die al jong in de gaten kregen dat ze via woorden moesten uitdrukken wat ze bedoelden en hoe dat niet werkte. Waardoor ze onderweg zijn gaan twijfelen aan zichzelf en aan hoe ze de wereld zien. Er wordt ook vaak aan hen getwijfeld. Ten onrechte en dat is jammer. De wereld loopt zo veel slimme dwarsdenkers mis die hun mond niet meer opentrekken, omdat ze niet gezien worden voor wie ze zijn.
Ik verwelkom het spelende kind in mij en dank mijn oudere versie op mijn blote knieën dat ze de moed vond ons te verenigen. Jong en oud bij mekaar. Onlosmakelijk.
Ik ben 55 en ik ben gráág kinderkrachtig. Mijn mede kinderzielen herken ik van kilometers afstand: iets met een stoute grijns en een ondeugende twinkeling in onze ogen.
4 reacties
“Nee toch?” Zou die mevrouw dat zelf niet meer kunnen? Wat jammer nou, het maakt het leven zoveel leuker.
Een week op Kreta met o.a. kleindochter van 20 maanden, je kauwt heel wat denkbeeldig voedsel weg en ik heb me ongans gedronken aan thee die ze vol overgave maakte in haar Zeemanserviesje en oh wat was het lekker. De oorwurmen van schaapjes met witte wol, kortjakjes die ziek zijn, we zijn er bijna (gelogen) enz. die neem ik op de koop toe, ze zullen wel verdwijnen. Ik vrees het potje met vet over een paar jaar. Nu praat ik even over de peuter, maar het kind in mij is nog springlevend.
Hahaha, ik had bij jou ook niet anders verwacht lieve mevrouw F.
En toch zijn er mensen die er minder makkelijk contact mee maken. Omdat ze verteld werd dat het niet kon, niet mocht en soms omdat contact maken met dat speelse kind in jou niet veilig voelt. Helaas, maar waar.
Ik dank God op mijn blote knieën voor dat speelse kind. 😉
Moet ik opeens aan mijn moeder denken, die ging het ook niet snel te gek. Wij hadden dagen een dikke spin aan het plafond met de naam Jan Kroeze. Hij was de plaatselijke schilder die wel een slok lustte en dus wel eens een licht zwalkende gang had en dat had die spin ook. Elke avond bedacht ze een avontuur met Jan Kroeze. Maar ja op een dag liep Jan Kroeze in de kamer en vond de dood onder de schoen van mijn tante. Wij namen dat tante niet in dank af. Zij begreep er niets van., fantasielozer mens was er op aarde niet te vinden. Blij dat ik veel genen van mijn moeder meekreeg.
Ik begrijp ineens waar die prachtige vervolgverhalen van jou vandaan komen. Wat een cadeau om dat vermogen te overerven. Magisch!