In een wereld die op dit moment getekend wordt door mondkapjes, ontbreekt een nieuw vak op school en in de huishouding. Het heet mondkapjesmanagement en dat vak voorkomt chaos en irritatie. Een van de uitdagingen in dit leven is bijvoorbeeld dat jij ergens bent aanbeland en je mondkapje niet.
Vanmorgen was ik bijvoorbeeld in de supermarkt en mijn mondkapje duidelijk niet. Storing. Kortsluiting. Chaos. Echt, het is wonderlijk wat er dan intern met mij gebeurt. Ogenblikkelijk traden er allerlei radertjes en bewegingen in werking. Een radertje van schuld en van schaamte (kijk mij nou eens zonder mondkapje).
Raar, want wanneer ik zelf iemand zie zonder mondkapje dan denk ik altijd dat diegene het niet expres doet en dat ook zijn of haar mondkapje nog thuis ligt. In mijn ogen gaat niemand expres zonder zo’n ding de deur uit (zal vast gebeuren, maar daar denk ik niet aan, in mijn vredige wereld van verse madeliefjes in een groen grasveld.)
Afijn. Ik stond dus voor de winkel met de blauwe winkelkarren zonder mondkapje. Ik vroeg een jongedame buiten, of ik bij de servicebalie misschien een mondkapje kon aanschaffen. Dat wist ze niet. “Maar het hoeft niet hoor,” zei ze erachteraan. “In de supermarkt is het nog niet verplicht. Pas per 1 december.”
Een beetje flabbergasted door dit antwoord (#hoedan) schoof ik mezelf met een schuldbewust gezicht door de Appie. Ik vind het ongelooflijk hoe snel een mens dus blijkbaar aan het mondkapje gewend raakt en eveneens verbijstert het mij hoe ongelooflijk raar, naakt, onaangepast en kaal (en schuldbewust, had ik dat al gezegd?) ik me voelde zónder. Hoe snel dat proces dus blijkbaar gaat.
Met gezwinde spoed, onderwijl naar de grond kijkend, hopend dat ik erin kon verdwijnen, spoedde ik mezelf naar het service-eiland, waar de zelfscan woont. Daar lagen verpakkingen met mondkapjes. Teneinde mijn smoelwerk ogenblikkelijk te kunnen verbergen trok ik een verpakking open, om vervolgens de verpakking in mijn karretje te leggen. “Eentje voor in de auto,” mompelde ik. Terwijl ik weet dat ik die verpakking nooit meer beetpak want 90% van mijn reisbewegingen voer ik uit op de fiets.
Vrijwel direct na het plaatsen van het mondkapje veranderde mijn interne setting opnieuw. Mijn gemoedsrust schakelde ogenblikkelijk van stand onrustig naar standje “oké”. Daarnaast klopte mijn beeldvorming ook weer: ik zag er weer uit zoals de rest van de wereld, bedekt en wel.
Wonderlijk.
3 reacties
De mens steekt wonderlijk in elkaar. We waren toch ook in no-time gewend aan bellen op de fiets en in de auto, selfies maken enz. enz. nooit iemand over horen klagen. (voor de duidelijkheid ik doe niets van dit alles)
Maar die mondkapjes is blijkbaar van een andere orde, daarbij geholpen door de media. Ik draag ze uit solidariteit en heb een voorraadje in de fietstas zodat ik nooit zonder zit, hetzelfde geldt voor de auto.
Zelf geloof ik meer in afstandhouden dat stoort me meer als de mensen om mij heen het daarmee zo nauw niet nemen.
Oh ja, die afstand! Een zegen vind ik het. Helaas wordt deze niet door iedereen gerespecteerd….
Mooi verhaal. Ik raak er maar niet aan gewend, die mondkapjes!