Gisteren is de eerste Coronaprik gezet. Ik zal eerlijk zijn: ik was enorm nerveus. Niet zozeer om de prik, maar meer nog om het gedoe ván de prik, het gedoe voorafgaand aan de prik, de discussies rondóm de prik en bovenal vroeg ik me af welk gedoe de prik ín mijn lijf gaat veroorzaken. Ik ben immers nogal gevoelig, mijn lijf steigert al bij een sinasprilletje. Medicijnen (en vitamines ook) neem ik altijd eerst met ‘n kinderdosis.
De prik werd gezet in het ziekenhuis waar ik werk. Superfijn dat dit mogelijk is. Zo’n prik krijgen van, met en tussen collega’s geeft vertrouwen. Het was goed georganiseerd. Er was tijd en er was vriendelijkheid. Ik heb me geen moment angstig gevoeld. Na de prik mochten we nog een kwartiertje zitten waarin wij, de geprikten, alvast supergemotiveerd onze armspier oefeningen deden, tegen de verwachte spierpijn.
Vanmorgen voelde mijn arm alsof ie van iemand anders is of misschien wel ergens tussen heeft gezeten en dat er daarna nog iemand hard op heeft gestompt. Of overheen is gereden, daar ben ik nog niet over uit. Voor mij voelt het in elk geval hetzelfde als in november, toen ik de griepprik kreeg, ook in en van datzelfde ziekenhuis #dankbaar
Omdat ik vandaag ook weer rolmaat en karduwoloog mocht zijn, heb ik uit voorzorg paracetamol ingenomen. Ik was nieuwsgierig hoe mijn bionische, DNA-versterkte arm het klusje vandaag zou klaren. Het ging goed; iedereen werd schadevrij naar de juiste plek gebracht en ik ben voor zover ik weet geen patiënt kwijtgeraakt.
Eén reactie
Kijk dat bedoel ik, jij duikelt leuke verhalen op in je nieuwe baan. Morgen krijg ik mijn tweede vaccinatie. Als het net zo gaat als de vorige keer heb ik geen enkele reden tot klagen.