Achttien

Achttien jaar geleden werd op een zonnige avond in mei een baby geboren op OK3 van het Bovenij ziekenhuis. Tegelijkertijd met het doorklieven van de navelstreng werd ook de moeder geboren. Tijd vliegt, wanneer je het leuk hebt.
In de afgelopen achttien jaar heb ik geleerd dat opvoeden een wederkerige bezigheid is. Het is geen eenrichtingsverkeer in de zin dat je je kind uitsluitend iets moet geven of te leren; andersom is het leerproces namelijk ook heel interessant. Hoe jong je kind ook is. Je kind is als een spiegel; zorgdragen voor een mooie glans, waarmee een heldere, transparante kijk op de wereld ontstaat is een uitdaging en must tegelijk.
Vandaag schoot door mijn hoofd dat mijn jeugd zoveel anders verliep. Ik verloor mijn vader al vroeg, mijn wereld was al gauw vertroebeld. Mijn moeder was de liefste van de wereld, maar niet de meest stabiele. In 1988 werd ik meerderjarig, op mijn 18e. In één klap kwam de boze buitenwereld dichtbij, werd ik niet alleen geacht dingen zelf te regelen, ik moest het ook gewoon doen.
Er waren strenge notarissen, bankmedewerkers en er waren bureaucratische verzekeringsmannetjes die vertelden wat ik vooral niet moest doen. Ook moest ik veel brieven naar Groningen schrijven, naar de Informatie Beheer groep, die veel informatie ontving maar het zelden begreep. En de Belastingdienst, niet te vergeten. Wanhopig werd ik ervan. Er waren wel wat steunpunten maar vaak waren deze niet bereikbaar.
Hoeveel anders is het nu. Nog steeds moet je veel regelen en aanvragen. Bijvoorbeeld je zorgverzekering, je zorgtoeslag, je studiefinanciering. Ontzorgen is niet voor niets een werkwoord geworden. Gelukkig zijn de meeste zaken online te regelen en anders is er wel een appje voor. En loopt de boel vast dan is er bijna altijd wel een icoontje met een telefoontje en kun je als student soms tot wel ’s nachts (want mobiel) bellen om je zaken geregeld te krijgen. Een geruststelling.
Vandaag liepen we bij onze bank naar binnen, om de legitimatie van onze meerderjarige te laten verifiëren en een aantal zaken te laten controleren. We waren goed voorbereid, vertelde de bankmedewerker. Met goede adviezen en aanvullende apps (waarin kortingen!) verlieten we het pand, gesterkt in onze overtuiging dat we het tot nog toe niet heel verkeerd hebben gedaan. Althans niet financieel. Een groot compliment, vind ik zelf.
Diep van binnen denk ik dat we het goed gedaan hebben. Tot heden toe heeft zoonlief zijn keuzes weloverwogen gemaakt, op basis van gevoel, met het kompas van verstand losjes in zijn hand. Verder is hij, net als zijn vader en ik, lekker knapperig dwars afgebakken. Mijn leerpunt: zoon heeft meer geduld in het leven dan ik. Daar neem ik graag een voorbeeld aan.
Verder voel ik het moederschap na achttien jaar (en ook eerder) hetzelfde zoals mijn moeder het altijd uitdrukte: “Er is maar een liefste kind op de wereld. En ik heb het.”