Afdruk

Een rouwproces is niet alleen een verdrietig proces, helaas is het ook een financieel proces. Gelukkig wint de ziel het vaak van de portemonnee en zijn dure herinneringen niet nodig.

“Hartelijk dank voor uw mail met foto. Doordat wij de vingerafdruk handmatig en van kwalitatief hoogwaardig materiaal vervaardigen, kan het zeer zeker in uw eigen sieraad worden gezet á € ….

Verbijsterd bekijk ik de mail en voor ik het weet heb ik al op de delete knop gedrukt. In de afgelopen maanden heb ik geleerd, dat rouwkost niet alleen een verdrietig proces is maar ook een financieel proces.
In de eerste periode nadat mams was overleden was ik –volgens het boekje- zeer met mijn emoties bezig. Gevoelens van onwerkelijkheid, vermengd met niet te stuiten golven van gemis, zwierven door mijn zwartgeblakerde ziel. Mijn hart werd een gapend gat, dat telkens overliep. Bij een enkel beeld van mams, een foto, een brief, brak mijn oogwater en ontstonden er tsunami’s.
In de zomermaanden is er iets veranderd. Normaal gesproken heb ik na een week vakantie al heimwee naar huis. Dit jaar voor het eerst in mijn leven niet. Pas nu ik terug ben, snap ik waarom. Mams reisde mee, nestelde zich in haar plekje in mijn hart. Een troostrijke gedachte. Aanwezig zonder er te zijn. Ik vind het fijn om haar aanwezigheid in welke vorm dan ook, te voelen. Een cadeau, dat tot ver buiten de grenzen van het zichtbare reikt.
Met deze troostrijke gevoelens ging ook de deur van het verstand weer een rol spelen. Een bijzonder proces, waarin mijn ziel heeft aangegeven dat ze wakker is geworden en zich weer probeert kwetsbaar op te stellen. Mijn ziel en ik kunnen samen de wereld weer met vertrouwen tegemoet treden. En we doen dat met een grote glimlach.
Mams’ urn, die we in februari samen hebben uitgezocht, is klaar. En niet zomaar klaar. Ze is prachtig geworden. Meer dan zelfs. Het is een waar kunstwerk geworden. Een ode aan mijn moeder, die zo van buitengewone kunst hield.
Hoewel mams en ik hadden besproken dat we haar zonnebloemenhuisje in de tuin zouden neerzetten, gaat me dat nog even te ver. Voorlopig blijft ze binnen staan, op een mooie plaats in de woonkeuken, vergezeld van haar grote muzikale liefde: haar viool. Een kunsthoekje, een gedenkplek zonder gevoel van rouw. Intiem en persoonlijk.
Mijn wens om haar vingerafdruk in een sieraad te laten verwerken is daarmee overbodig geworden. Haar vingerafdruk staat immers voorgoed in mijn ziel gegraveerd.

urn

 
 
Wil je meer info over de urn? Surf naar www.ernstingkeramiek.nl
(ook voor prachtige theeserviezen, schalen en ander keramiek)

Wie deelt komt nooit tekort

3 reacties

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie gegevens worden verwerkt.

Gerelateerde artikelen

Plant

Als ik zou kunnen praten…… Oh wacht. Dat doe ik nu. Eens zien, waar ga ik het over hebben? Andere vraag: wie ben ik? Ik

Lees verder »

Tussenruimte

Al een tijdje liep en loop ik te kauwen op een nieuw JA- woord. Wat me vol vuur het jaar zou inslingeren, aanslingeren, me over

Lees verder »

Woorden

Soms vloeien ze als stroop over je pannenkoek. Andere keren komen ze los met brokjes, die blijven haken in je keel en niet naar buiten

Lees verder »

Niet klassiek

Valentijnsdag, 2013. Er ligt sneeuw. Tussen december en nu is een flink pak gevallen en het blijft maar koud. De groep Zorgengelen die al enkele

Lees verder »

Nooit meer wat missen?

Loading