Afwachten

Er zitten twee dames in de wachtkamer van het ziekenhuis, waar ik werk. Onafhankelijk van elkaar, onwetend van elkaars achtergrond, zullen ze zo meteen allebei een potje urine bij mij komen inleveren. Voor beiden geldt, dat ik een zwangerschapstest zal uitvoeren. Spannend en ook een beetje eng want van tevoren weet ik nooit hoe de test moet uitvallen. Positief, of juist negatief. Zoiets kun je niet aan iemands gezicht aflezen.
De potjes zijn ingeleverd en staan afgesloten op mijn werkblad. Uiteraard gelabeld met patiëntensticker want een verwisseling is uit den boze. Ik pak twee zwangerschapstestjes uit de voorraad en ga aan de slag. In beide gevallen is de uitslag van levensbelang te noemen.
De ene dame zou heel graag zwanger willen zijn maar wordt het maar steeds niet. In de afgelopen jaren hebben we haar vaak teruggezien voor verschillende behandelingen en redelijk vervelende onderzoeken. Ondanks dat ze tegenwoordig medicatie gebruikt die een eisprong zou moeten opwekken, is het tot nog toe nog niet gelukt om zwanger te raken. Indien deze test negatief is, wordt ze doorverwezen naar een academisch ziekenhuis, vol onzekerheden en oplopende wachttijden.
De andere mevrouw wil daarentegen nog lang niet zwanger zijn, ze is namelijk net gaan studeren. Na een langdurig griepje kreeg ze een antibioticakuur, daarna kwam haar vriendje voor een gezellig weekendje over en nu, drie weken later, zit ze met een groot vraagteken want haar menstruatie is uitgebleven.
Twee verschillende vrouwen, met elk verschillende levens. Ze zitten naast elkaar, in hetzelfde schuitje dat onwetendheid heet. Twee mensen, twee verwachtingen.
Voorzichtig druppel ik wat urine uit elk potje op de twee testen en daarna moet ik –net als beide dames- óók wachten. Tegenwoordig wel vijf lange minuten. En dan is er een uitslag of nee, twee natuurlijk.
Ze zijn verschillend. Of het goede uitslagen zullen zijn is nog de vraag. De ene mevrouw is in ieder geval misselijk van een zwangerschap, de ander meer waarschijnlijk van angst. De desbetreffende uitslagen bel ik door aan de dokters, waarna beiden worden binnengeroepen.
Het lot is beide vrouwen goed gezind vandaag. De mevrouw die graag een kindje wil heeft een positieve test en de mevrouw die haar bul wil halen krijgt uitstel, haar test is negatief. Ik pak een viltstift en zet de datum van vandaag op het staafje van de zwangere mevrouw. Daarna stop ik het staafje in een schoon plastic bekertje en sluit het af. Een relatiegeschenk.
Morgenochtend kan het zomaar anders zijn, in die wachtkamer. Er kan een vrouw zijn bij wie de zwangerschap zeer gewenst is maar waarbij het hartje van de baby niet meer klopt. Of er komt een dame met een verrassing in de vorm van twee kindertjes in de buik, in plaats van eentje.
Het is altijd weer afwachten.