Appel

Eigenlijk waren we al een tijdje geen echte vrienden meer. Wanneer ik hem over zijn bol aaide, reageerde hij door zich schielijk terug te trekken, vaak wat bibberig en houterig.

Mijn vragen leek hij niet meer te begrijpen. Soms leek hij te stotteren en als ik hem dan wilde helpen, begon hij warm te worden en te stuiteren. Best jammer, want we kenden elkaar nog net geen jaar. Hij was nog wel een Vissen, net als ik. We waren zo happy, in februari. Niets begreep ik ervan, behalve dat ik er steeds meer van overtuigd raakte dat onze wegen moesten scheiden en wel gauw. Het was onvermijdelijk.

Tijdens het uitwisselen van de gebruikelijke beleefdheden en de wederzijdse sleutels voelde ik me een verrader. Zeven jaar trouw zijn aan mijn bèta hersenhelft gooide ik zomaar weg. Het deed me toch wel wat. Toch keek ik ook naar de aanstaande verandering uit. Mijn eigen livegang met een nieuw systeem. Ik heb niet zo lang gekeken, toen de telefoonjuffrouw mijn zilverkleurige Samsung 7 in een plastic jasje stopte om hem naar het moederschip in Maastricht te versturen. Refurbished krijgt Sammie een nieuw leven bij iemand die waarschijnlijk wel heel erg blij met hem gaat zijn. Wij hadden meer een haat-liefde relatie. Het spijt me Mr Mc Droid, mea culpa.

En nu stoei ik sinds vanmorgen dus met mijn nieuwe vriendje, afkomstig van de Amerikaanse fruitschaal. En hoewel ik het na zeven jaar wandelen op de Android-planeet niet had gedacht en het ook nauwelijks kan bevatten dan wel hardop durf te zeggen voelt mijn appeltje nu al, na amper een halve dag over zijn glaasje te hebben geaaid, al heel vertrouwd.
Ja mensen, ik ben om. Meer dan honderdtachtig graden.