Appeltje-eitje

Met mijn Android telefoon en mijn tablet ben ik best handig. Kundig. Redelijk briljant zelfs. Geef mij een willekeurig apparaat met een niet nader te noemen besturingssysteem en ik verval automatisch in niet-aangeboren intuïtief denkgedrag. Daarmee wordt elk IOS-apparaat in mijn handen bij voorbaat al volkomen nutteloos.
Toch kreeg ik zo’n Aaiding van het werk mee naar huis om te installeren. Gelukkig kwam er een handleiding met het apparaat mee. Het mailen was al ingeregeld want dat hadden de jongens van de automatisering al gedaan. “Wat is je geboortedatum en wat zijn je voorletters?”, werd er geroepen, gevolgd door een serie andere vragen en codeverzoeken. “Kijk Kadet, even hier pullen en dan heb je je mail binnen,” zei een collega. Even later kon ik in inderdaad mijn werkmail bekijken.
Eenmaal thuis pakte ik het apparaat uit het doosje want er moest nog iets met een ID geregeld worden. Dat zou ik stap voor stap doen, met de meegeleverde handleiding van diezelfde automatiseringscollega’s. Helaas was het installeren van de mail geen logische stap binnen het proces waarin je een appel ID aanmaakt. Tenminste, wanneer je geen betaalwijze wilt aangeven. En zo moest het want dat stond in mijn werkinstructies. Ik kreeg het een beetje benauwd want ergens zweefde een stukje van mijn ID in de appelcloud maar ergens ook niet. Het knopje “één-stapje-terug” zit niet voorgebakken in de Aaipet dus met het indrukken van de home toets (als je het niet meer weet: altijd de home toets) begon ik opnieuw.
Wat ik ook probeerde en hoe ik het apparaat ook wendde of keerde, ik moest telkens kiezen voor Maestro, American express, Visa of een ander onbekend bankkaartje. Aangezien ik uit de financiële wereld kom vertrouw ik zelfs mijn linkerhand nog niet eens en dus zal ik nooit of te nimmer ergens een creditkaartnummer waar dan ook invullen.
De Aaipet was verder niet voor- of achteruit aan te slingeren. Ik voelde me dom en onnozel. Sinds 2010 heb ik namelijk verschillende Android telefoons en tablets aangekleed, ontkurkt en opgeleukt met appjes en widgets. Ik heb tips en tricks bedacht. Uitgevonden. Complete root-setjes gemaakt. Om aan bepaalde appjes te komen die je eigenlijk beter niet moet hebben maar oh zo handig zijn. Eenmaal geroot kun je soms een handige omleiding maken voor…. Dat dus. Standje downloadmodus. En nu laat ik me bij het aanmaken van een Appel-ID simpelweg van het kastje naar de muur sturen.
Ik besloot nog één poging te wagen. Ergens zou de koppeling aan mijn half gemaakte ID moeten rondhangen. In de cloud. Misschien moest ik wel gewoon opnieuw beginnen. Er was slechts een mogelijkheid om daar achter te komen. Gegevens wissen en doen alsof er een compleet nieuw apparaat voor mijn neus lag, wat in zekere zin ook zo was. Voorzichtig zocht ik naar de knopjes waarmee ik de instellingen kon wissen en mijn Appeltje terug naar zijn fabriekstoestand kon manoeuvreren.
Met de handleiding aan de linkerkant en een borrel aan de rechterkant heb ik de Aaipet vervolgens opnieuw gestart. Of het aan de werkbeschrijving of aan de borrel heeft gelegen weet ik niet maar het lukte om een identiteit aan te maken en het apparaat vervolgens in te richten met noodzakelijke en voorgeschreven appjes. Iets te enthousiast want enkele appjes bleken niet handig.
Het verwijderen van deze ongewenste appjes bleek ook een verhaal apart. ”Je moet er op gaan staan en op het kruisje klikken, ” tipte een vriend. Bijna had ik gevraagd of ik dat bij de Aaipet zelf ook mocht doen. Natuurlijk is dat geen optie. Veel te kostbaar en bovendien ben ik nieuwsgierig geworden naar de kunsten van mijn Appel. Tot nu toe heb ik één bovenmatig ontwikkelde kwaliteit ervan ontdekt. Hij geeft me stof tot schrijven.