Baukje

Vanmiddag komt Sammy ons gezin verrijken. Ze gaat ons verlossen en brengt hoop en orde in chaos, die is ontstaan nu Baukje ons gezin plotseling heeft verlaten.
Ineens was het klaar, na bijna 24 jaar. Zomaar staakte ze haar bezigheden, was ze vertrokken. Van enige aankondiging of opzegtermijn was geen sprake, van enige vorm van onmin met elkander voor zover ik weet evenmin. Een beetje verdrietig was het wel, na zo’n tijd van intensieve samenwerking.
Baukje was mijn toeverlaat, toen we in 1994 na de Eerste Grote Verbouwing in ons huis trokken. Siem, haar voorganger, had niet veel daarvoor opgezegd, dat wil zeggen, met opgaaf van redenen en met een opzegtermijn. Zodoende hadden we even de tijd om een nieuwe hulp in de huishouding te zoeken. Het werd Baukje, een stevige Duitse dame, die niet voor grote klussen terugdeinsde, zelfs niet wanneer alle apparaten in huis werden aangezwengeld. Echt, ze moest regelmatig alle zeilen bijzetten om het tempo bij te houden, moest dan stevig meedraaien maar het gaf niks, ze was van alle markten thuis.
Zelfs toen ze met pensioen had gekund maar dit niet wilde, bleef ze maar doorgaan. Toen mams ernstig ziek werd, stond ze erop dubbele diensten te draaien, wilde van geen stoppen weten. Na het overlijden van mijn moeder kwam er een nieuwe zorg; die van miss Alzheimer. Ook haar spulletjes werden liefdevol door Baukje onder handen genomen en verzorgd.
Nooit heb ik gemerkt dat Baukje er geen puf meer in had. Stilletjes bleef ze haar werk doen. Ze sputterde soms wel wat maar wanneer ik haar dan een beetje prees, of een aai over haar bolletje gaf, draaide ze dapper door. Het leek geen moeite, ook niet na zoveel jaren trouwe dienst. Toch was het gisteren ineens over. Met wat gehijg gaf ze de geest. Toen ik haar buik voorzichtig openmaakte rook ik een sterke brandlucht. Ik prees mezelf voor het feit dat ik een vrije dag had opgenomen.
De pluisjeszeef was brandschoon, daar kon het niet aan liggen. Ook de hoeveelheid wasgoed niet; de helft van de tijd hang ik tegenwoordig op om Baukje – ongezien – toch te sparen. Na een minutenlange, oorverdovende stilte, viel de waarheid niet meer te ontkennen, het kloppend hart van mijn huishouding, mijn wasdroger, was heengegaan.
Wat ons rest is stilte.
Daar kan ook Sammy uit Korea niets meer aan veranderen; met een warmtepomp als hart valt alle geluid weg, zal niets ooit meer hetzelfde zijn. Ter nagedachtenis krijgt ons Baukje vanmiddag haar laatste rit, in een coole blauwe vrachtwagen.
In liefdevolle herinnering.