Bestemmig

Een mens bestaat voor 90% uit water heb ik ooit geleerd. Sinds deze maand weet ik ook dat een mens vooral uit papier bestaat. Wanneer iemand overlijdt beleven de instanties er een papieren feestje aan. Werkelijk van elke officiële instantie krijg je brieven. Verzoeken om informatie, het doorgeven van contactpersonen, het opsturen van een akte van overlijden, een wijzigingsformulier en zo kan ik nog even doorgaan.

Na een ochtend puinruimen met bijbehorend oorwurmengezicht sloot ik enkele dagen geleden de laptop af. Moe maar voldaan. Met een kopje koffie begaf ik me naar de andere kant van het huis, waar tegenwoordig de zitbank en de stoel woont. Het voegt nog voor geen meter maar een mens moet wat. Mijn moeders kant moet immers geen museum worden waarvan je de deur over een tijdje niet meer wilt opendoen doordat de confrontatie met een leeg huis steeds vervelender wordt.

Even na mijn eerste slokje koffie gebeurde het. Een rammelende brievenbus, gevolgd door een doffe plof. De eerste aanblik op de post was op zijn zachts gezegd niet leuk. Wederom een enorme hoeveelheid verzoeken, brieven en formulieren. Bovenop de stapel een envelop van de gemeente. Met een gevoel van onbehagen opende ik de envelop.

Het bleek een brief met formulier en informatiefolder van het crematorium, welke officieel onder de vlag van de gemeente werkt. Mijn moeder is gecremeerd als nummer zestien dit jaar. Dat de as binnenkort vrijkwam en een bestemming moest krijgen. Of ik wilde aangeven welke bestemming de as van mijn moeder moest krijgen. Doordat ik alles van tevoren nog met mams heb kunnen bespreken wist ik wat de bestemming van de as zou moeten worden. Het invullen van het formulier zou daarom gemakkelijk worden. Helaas kon ik onze keuze nergens terugvinden op het formulier. Direct sloeg de paniek toe.

In mijn hoofd ontstonden twee opties. Het formulier, de brief en de folder ritueel verbranden of de telefoon pakken en het gewoon vragen. Bibberend van ingehouden woede en frustratie uiteindelijk gebeld en gevraagd welk kruisje ik moest invullen om tot mijn weloverwogen en vooraf besproken keuze te kunnen komen. Gelukkig was de crematiemevrouw vlot van begrip en gezegend met een grote hoeveelheid inlevingsvermogen.

Ik heb het formulier ingevuld met de wensen van mams en mij en het formulier vervolgens verzonden. Binnenkort kan ik mams ophalen. Tegen betaling. Bij het asbestemmmingformulier zat een tarievenlijst bijgevoegd waarvan mijn lenzen bijna uit min ogen vielen van verbazing. Het overlijden van een mens levert dus niet alleen verdriet op maar is blijkbaar ook booming business geworden.

Mams is binnenkort weer thuis. In een andere setting en vorm, maar toch. Tot die tijd wacht ik gewoon geduldig op de volgende stapel brieven, formulieren en informatiefolders. Behalve rouwen heb ik toch niets nuttigs te doen.