Beweging

Gisteren gestart met een nieuwe serie “wat beweegt jou” . Een serie lessen die in het teken staan van systemisch bewegen. Waar is je plek? Wat voelt fijn? Wat wil jouw lijf vertellen?

Voor het eerst in tijden en na maanden was het weer live. Onderweg op de fiets schoot door mijn gedachten dat dit de eerste keer in bijna twee jaar tijd was, dat ik op weg was naar een uitje, een avondje iets doen, een les, een bijeenkomst. Na al die tijd heel veel dingen online te hebben gedaan.
 
In eerste instantie moet ik eerlijk toegeven dat ik met tegenzin op weg ging. In het halfdonker. “Online is zo makkelijk, je hoeft de deur niet uit.” Van die gedachte schrok ik. Was ik zo’n introverte kluizelaar geworden?

Eenmaal binnen werd het een hartelijk weerzien. Mijn lijf was al aan het aftasten, ze voelde de ruimte en de vloer, ontspande. Bij het starten van de warming-up voelde ik dat ik geraakt werd doordat mijn lichaam opveerde van de aandacht die ik haar gaf. Begrijp me goed, ik smeer keurig met bodylotion, als ik ben geschrokken aai ik even over mijn hart en kalmeer ik mijn hartslag en tot slot krijgen mijn voetjes elke 8 weken een Chinese massage als traktatie dus er is wel degelijk iets veranderd in het omgaan met een lichaam in huize Wolff.
 
Maar tijdens de warming up werd me één ding duidelijk. Namelijk dat ik de afgelopen weken wel geestelijke ruimte voor mijn lijf had gemaakt maar niet ook écht daadwerkelijk aandacht aan de onderdelen van mijn lichaam had besteed. Dus toen ik met mijn aandacht naar mijn schouderbladen of naar mijn knieën mocht gaan, merkte ik dat er tranen opkwamen.

Aandacht. Oprechte aandacht. Voelen. Krampjes. Spanning. Tensie. Ik voelde naast de tranen een beetje teleurstelling in mezelf. Vroeg me af waarom ik mijn lijf in de zomer zo uit het oog was geraakt, doordat het nu zo blij leek te zijn van een beetje aandacht. Was ik nou echt weer in mijn hoofd gaan wonen? Was ik wel een goede hoeder van mezelf?
 
Al deze gedachten kwamen en gingen ook weer, doordat ik besloot er niet op in te gaan. Het antwoord op de vragen kwam iets later. Vanzelf. Berusting, acceptatie en zijn met wat is. Rustig blijven bewegen, aandacht geven aan de ledematen, de gewrichten, de pezen en de spieren. Alles is er nog en niks tekort: het werkt.
 
Tijdens de gezamenlijk oefeningen later schoot ik van binnen in de lach om mezelf en mijn malle lijf, toen ik ergens heel veraf ging staan. Want zo voelt mijn leven nu ook een beetje. Laat me met rust, laat me lekker mijn gang gaan en laat me vooral even lekker in een hoekje staan, dan komt het helemaal goed.

Begrijp me goed: ik ben niet zielig of verdrietig; ik ben zoekende. In oplossingen en in richting. Daar heb ik afstand voor nodig en daarom vind ik die hoek zo fijn voor want vanuit de verte kan ik zoveel meer overzien en de route gaan kiezen die ik te lopen heb.
 
Het is wat, zo’n avondje systemisch bewegen. Diep gelukkig ben ik dat het weer is gestart. Nog blijer ben ik dat ik mezelf dit traject opnieuw heb gegund. Daar heb ik graag een fietsritje in de stromende regen voor over.