Aan het einde van de middag, op 31 augustus, arriveren we bij maison 1 van onze vakantie. Zeer prés une eglise avec une horloge dat elk kwartier slaat.
Het regent zachtjes en een beetje teleurgesteld bedenk ik me dat ik onze aankomst zo niet had voorgesteld. In de auto smeden we snode plannen. We stappen uit om de omgeving te bekijken en om te ontdekken, welk huis we nu precies hebben gehuurd. De bouwval op de hoek kan het niet zijn.
Het gaat harder regenen. In principe zijn we twee uur te vroeg, wat nu? We kunnen twee dingen doen. In de auto stappen en 2 uur wachten of ik kan een telefoontje naar de verhuurder plegen. En Francais. Met de vraag of we misschien iets eerder mogen inchecken.
Vroeger zou ik die tweeënhalf uur hebben gewacht. En voiture. Mopperend op de wereld en op mezelf dat ik ook nooit wat durf. Deze keer koos ik voor het bellen met de verhuurder en nee, de mevrouw kon helaas niet weg, ze vond het heel spijtig en putte zich in verschillende verontschuldigingen. “Pas de problème, madame,” antwoordde ik. Vervolgens vroeg ik haar waar de dichtstbijzijnde supermarché was, zodat we onze courses konden fairen.
Dat was in Sarrebourg, ongeveer 10 kilometer van waar we waren. Ik kreeg een keurige routebeschrijving en ik hoopte maar dat de route niet weer via de lokale rue des forestières was. Dat was namelijk drie kilometer smalle weg dwars door het bos geweest, bochtig, zonder asfalt en mét scherp gesteente op de weg.
Het was keurig te vinden, de supermarkt bevatte veel, zo niet alles wat je maar kunt bedenken en anderhalf uur later kwamen we opnieuw aan in Saint-Louis. Met een zonnetje.
De bus van de eigenaar stond geparkeerd voor het huis waarvan wij dachten dat het in de renovatie was maar dat bleek aan de binnenzijde geenszins het geval. Opnieuw putte ze zich in verontschuldigingen dat ze niet eerder had kunnen komen, waarop wij aangaven dat het geen enkel probleem was.
Ze leidde ons vervolgens door een prachtig huis, wat voor vier dagen van ons werd. Voorzien van een ruime badkamer (en schoon), ruime slaapkamers, een prima keuken met alle apparatuur die je nodig hebt en een ruime tuin inclusief overdekt terras. Zeer niet naar Franse begrippen, maar zeer fijn voor deze toch redelijk verwende Amsterdamse “gassies”.
Nadat de mevrouw weer was vertrokken vertaalde ik nog een en ander voor mijn lief, die geen woord Frans spreekt noch verstaat. Op deze momenten ben ik dankbaar met mijn rare brein met die talenknobbel. Het stelt me in staat om me in een redelijk groot Europees gebied mijn weg te vinden in ‘t Frans, SteenkoolSpaans, Engels en een pietsie Duits. De taalpakketten zitten er en ‘t staat klaar als ik het nodig heb.
Zonder schakelaar ratelt mijn brein door in een andere taal. Dan denk ik Frans, spreek ik Frans en dan weet mijn lief ook dat de vertaling naar het Nederlands soms even duurt, doordat niet alles zich meteen laat terugvertalen. Zo werkt dat. Ik ga erin op.
Taal is zeg maar echt mijn ding. Ja oké, ook een beetje van Paulien.
