Bureau

De foto’s staren me wat meewarig aan. Een klein laagje stof verbergt de originele glans. Achter me fluit de afwasmachine haar in vino vitro. Een beetje zonlicht sijpelt naar binnen, weerspiegeld in het glas van de magnetron.
Het is frisjes maar het zit heerlijk, zo om de hoek van de Noorse bosgod. Ik hoef mijn hoofd maar om de muur te steken om mijn neus te laten verwarmen. Wanneer ik naar rechts kijk, zie ik enkele pluimen van de knotwilgen uit de achtertuin vrolijk wapperen op het ritme van een straffe novemberwind. Iets verder naar rechts zie ik de schutting kaal worden en tot mijn verbazing ontdek ik nog minstens vier knoppen in de clematis. Dat belooft nog wat.
Linksvoor schijnt de zon uitbundig door de ramen, die hoognodig een poetsbeurt nodig hebben met een stevig sopje maar vandaag gaat dat feestje niet door. Ik heb andere, snode plannen. Ik kijk nog eens om me heen. Het kastje dat al een tijdje wat zielig onder de trap stond weggemoffeld hebben we liefdevol tegen de eettafel aangeschoven, die nu plots niet meer zo enorm lijkt en haar maatje heeft gevonden. Eindelijk kan er een mooie fruitschaal op tafel -oh nee op het kastje- en daarmee is het geheel compleet.
Onder de trap huist nu mijn nieuwe en toch antieke bureau met laatjes. Een verrassing van Lief. De laatjes moeten nog wel nagekeken en gelijmd want ze zijn wat verdroogd en kunnen wanneer je even niet oplet, uit elkaar vallen en dat is natuurlijk niet de bedoeling. Het bureau dateert uit de jaren dertig, is zichtbaar liefdevol verzorgd,een gegeven dat we uiteraard gaan voortzetten.
Ze past bij ons alsof ze er altijd al is geweest. Tot mijn vreugde kunnen de eetkamerstoelen, een tijdje terug liefdevol gescoord in de kringloopwinkel, prima als bureaustoel fungeren.
Met de komst van mijn bureau kan ik mijn administratie, die al een paar jaar verkeerd in de servieskast ligt, keurig in de laatjes opbergen. Daarnaast kan ik eindelijk de restjes antiek servieswerk van tantes, oma’s en andere erfstukjes die nu nog her en der op rare plekken verkeren, netjes opbergen waar ze thuishoren. Achter glas, glimmend in de zon.
Niet alleen heb ik nu een heerlijke schrijfhoek in huis gekregen; mijn bureau heeft ook sommige zaken in huis hun eigen plek gegeven.

Wie deelt komt nooit tekort

9 reacties

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie gegevens worden verwerkt.

Gerelateerde artikelen

Plant

Als ik zou kunnen praten…… Oh wacht. Dat doe ik nu. Eens zien, waar ga ik het over hebben? Andere vraag: wie ben ik? Ik

Lees verder »

Tussenruimte

Al een tijdje liep en loop ik te kauwen op een nieuw JA- woord. Wat me vol vuur het jaar zou inslingeren, aanslingeren, me over

Lees verder »

Woorden

Soms vloeien ze als stroop over je pannenkoek. Andere keren komen ze los met brokjes, die blijven haken in je keel en niet naar buiten

Lees verder »

Niet klassiek

Valentijnsdag, 2013. Er ligt sneeuw. Tussen december en nu is een flink pak gevallen en het blijft maar koud. De groep Zorgengelen die al enkele

Lees verder »

Nooit meer wat missen?

Loading