Busje

Zaterdag ‘t verhuisbusje uitgezwaaid.
Met erin niet alleen de man en het kind*), er vertrok ook 21 jaar aan spullen en ‘n een mensenleven ín dat busje.

Wat uren later kwam het busje terug. Met alleen de vader, #dehandigeman. Stilzwijgend ruimden we samen nog wat spullen van zoonlief op en sloten DE kamer. Even niet, nu.
Vervolgens zwierven we de zaterdagmiddag beiden een beetje rond in een huis dat ineens hysterisch te groot gegroeid leek.

‘s Avonds kwam ‘t kind nog één keer terug. Om de laatste avondmaaltijd ‘thuis’ te gebruiken en daarna het laatste attribuut te verhuizen. De fiets.

Schone dochter deed precies hetzelfde, maar dan aan de overkant van de straat. (Net als ik vond zoonlief de liefde dicht bij huis)

Ineens sneeuwde het nogal. Werd het glad. En koud. Naast de fietsen lagen ook nog de beddenkussens te wachten op vervoer (want vergeten). Ernaast lag nog een restje schone kleren (nagewassen). Een pak melk. En in de drukte en de waan van ‘t eigen huis had zoon z’n handschoenen vergeten.

Wat je dan doet, is nóg een rondje maken. Door de sneeuw, met dat busje plus de twee allerliefste, breed grijnzende kinderen mét hun fietsen en de aller-aller-allerlaatste spulletjes.
Con amor.

Iets met veiligheid, een nest en stevige vleugels.
❤️