Candy

Nerveus drentel ik over de bovenverdieping. Ik loop wat achter met mijn was en morgen werk ik, dus dan komt het er niet van. Ietwat drukkig verzamel ik hoopjes kleding en die sorteer ik op kleur. Macro- en microscopisch. Even later draait er een rode was in mijn wasmachine.
Eigenlijk wil ik nog wel een was draaien want wat vandaag af is,  is maar klaar. Ik besluit hierna de machine nogmaals te vullen. Wel even goed op de tijd letten zodat ik de eerste was er ook echt uithaal en ophang anders meurt het enorm en kan ik morgen weer opnieuw beginnen.
Plots schiet me te binnen dat ik de luxe heb om over twee wasmachines te beschikken. Lieve Candy van mijn moeder staat nog altijd in haar oude badkamer. Dat is ook weer zoiets, nu ik het opschrijf realiseer ik me, dat we die ruimte nog steeds niet onze tweede badkamer noemen. Dat is eigenlijk best raar.
Blij en opgewekt over mijn onverwachte meevaller loop ik met de tweede stapel naar Candy, open haar deurtje en kwak de zwarte was naar binnen, gevolgd door een bekertje vloeibare zeep, een anti-vlekkenmiddel en een scheut wasverzachter. Ik zet mijn interne wekker op anderhalf uur. Ook onthouden, anders meurt het hier eveneens en kan ik twee wassen overnieuw doen.
Ik sluit het deurtje en druk op de startknop. Direct gaan er gezellige rode lichtjes branden. Behalve de lichtjes schiet er verder niks anders in de houding. Geen klik, geen vergrendeling, niks. Verbijsterd doe ik het deurtje weer open, controleer de sluiting en doe het deurtje, nu wat behoedzamer dan de eerste keer, dicht.
Wederom druk ik op de startknop en opnieuw gaat alles vrolijk branden maar verder gebeurt er niks, behalve dat het sleutel icoontje blijft knipperen.
Een beetje beduusd ga ik na, wat ik verkeerd gedaan kan hebben. Plotseling verschijnen er verschillende beelden door mijn hoofd. Die van mijn paniekerige moeder, die de deur van de wasmachine niet meer open krijgt. De deur schiet maar niet uit het slotje. Op een ander moment wil de machine niet meer starten. Mijn moeder kon er radeloos van worden, apparaten die niet deden wat ze zouden moeten doen.
Eens heeft ze zo hard op de knopjes gedrukt uit pure woede, dat de knopjes aan de verkeerde kant van het bedieningspaneel terecht kwamen. Dat werd lastig want er moest een monteur aan te pas komen, met een nieuw knoppensetje. Eigenlijk was het geen garantie maar dankzij mijn moeders glimlach (een van haar vele) en mijn uitleg achter moeders rug, over dat sommige oudere mensen hun krachten niet kennen, werd het paneel met een knipoog terug van de monteur, kosteloos gerepareerd.
Vervolgens kreeg de monteur dezelfde uitdaging. Onze Candy sprong weliswaar in de houding met brandende lampjes maar er ontstond geen klik met de monteur. Even later kwamen we erachter waarom de machine niet wilde starten; madam Candy stond niet waterpas en dus vergrendelde het deurtje zichzelf dan niet helemaal. En andersom, als de machine van haar plek was gerateld na een flinke centrifugebeurt, schoot het deurtje in de stress en ging ze dus niet los. Al die tijd lag het deurenprobleem niet aan mijn moeder, het kwam door de scheve badkamer vloer.
Op deze prinsjesdinsdag schiet ik opnieuw in de lach. Ik neem een vers kartonnetje, net als de monteur destijds deed, schuifel wat met hare Candy heen en weer, zet haar stevig op haar pootjes en druk op de startknop. Ik geef de deur een zacht duwtje met mijn voet, sla in stilte een kruisje en ik hoor de vergrendeling erop schieten.
Sommige dingen blijven, gelukkig. Daar kan zelfs een overlijden niets aan veranderen.