Langs het riet dat buigzaam meewuift op het ritme van de nog frisse westenwind, draven acht pootjes, twee staartjes en vier oortjes.
Tweemaal zwart-wit: één met vlekjes en ééntje met de print als van een kleine koe.
Flappertje omhoog/laag en flappertjes omlaag. Het zijn mijn harige dochters van dertien-en-een-half, samen zevenentwintig, van wie ik deze winter geen moment heb gedacht nog zo’n fraaie en tot nog toe zorgeloze zomer te beleven.
Over de zanddijk gaan ze, heen en weer, buitelen over elkaar als jonge pups, of nou toch bijna. Voor mij dan. Verandering van voer, eiwitrijk en minder koolhydraten, plus een minimale dagelijkse dosis Rimadyl heeft de beide dames weer tot jonge blommen of in elk geval tot middelbare dames gemetamorfoseerd.
Het raakt me, omdat ik tot voor kort heilig geloofde dat ik het beste voer van de wereld voor de meisjes had, wat niet het geval bleek. Ondanks de lichaamsbeweging wilde ons Bibi niet erg afvallen en ook de vachtjes werden wat ouder. Na enkele maanden dieet zonder mais en granen en met veel groenten en beperkt (biologisch kippen) vlees is het verschil stuitend. Samen met de lage dosering pijnstilling ivm artrose is het verschil in activiteit en beweging groot.
Het plezier in hun in beweging is zeer direct af te lezen aan de oortjes, de staartjes en in feite aan heel de lijfjes, waarin weer een vloeiende lijn in de beweging kan worden herkend. Ook zie ik dat zij weer genieten van deze vroege ochtendwandeling. Wanneer de boodschappen zijn thuisbezorgd draaien er twee onrustige lijfjes om mijn benen, waarmee wordt aangekondigd dat het “tijd” is.
Ieder weekend en op mijn vrije dagen lopen we gemiddeld een half uur tot drie kwartier op tempo lentamente. En soms dreutelen we drie keer een kwartiertje. Waar de oortjes doof zijn en de oogjes niet alles meer zien, werken de neuzen nog naar behoren: er wordt hartelijk gesnuffeld naar geuren van oude bekenden.
Eenmaal thuis rennen de dames nog een fijn rondje in de tuin om te constateren dat het daar gelukkig ook allemaal nog hetzelfde is gebleven en even later nemen ze hun eigen plekje weer in. Ieder aan een zijde van de loveseat.
Genietend nip ik van mijn koffie. Een zacht gesnurk verraadt dat beide dames hun indrukken van deze ochtend inmiddels verwerken in een fijn slaapje.
