Dextra

Mijn wereld is vertroebeld zonder dat ik huil. Met het zicht van mijn linkeroog haal ik een havik uit de lucht, daar ligt het niet aan. Dat oog heeft -met correctie, dat wel- een visus van minstens honderdtwintig procent. Het is dat andere oog.
Mijn oculus dextra doet het niet goed. Of althans, ze ligt overhoop met de contactlens want die heeft kuren. Constant draait ze pirouettes op mijn iris, zonder op de goede plek terecht te komen. Ik moet letterlijk scheelzien om door de lens te kunnen kijken. Een beetje lullig, wanneer je bedenkt dat ik lenzen draag tegen astigmatisme. Juist, tegen scheelzien.
De linker contactlens levert in de regel geen problemen op. Inzetten, uithalen, schoonmaken, spoelen en weer inzetten. Na een maand zijn er wat gebruikssporen en lijkt de lens wat plakkerig zodat ik op tijd een nieuwe set ga gebruiken. Helemaal prima. De rechter lens lijkt een inwerktijd te hebben want tegen de tijd dat ik haar moet vervangen gaat ze ineens wel goed op haar plek zitten. Het lijkt een soort geldingsdrang. Misschien komt het doordat de rechter lens veel sterker is dan de linker.
Inmiddels ben ik toe aan een derde inzet poging en opnieuw wil miss rechts niet goed gaan zitten. Hoe ik ook knipper en loens, het gaat niet. Het plastic krengetje weigert om zich naar de goede plek op mijn oog te draaien. Ik stampvoet. Ze moet want ik weiger om scheel te zien, de rest van de dag. Met een verwensing die er niet om liegt, pluk ik het akelige lensje uit mijn oog. Natuurlijk zit ze vastgeplakt, ook dat nog. Voorzichtig poer en peuter ik wat mijn vingers in mijn oog en ja gelukkig, ze laat los. Nadat ik gecontroleerd heb of ik niet per ongeluk mijn hele netvlies heb meegetrokken sproei ik voorzichtig wat lenzenvloeistof op mijn hand.
Uiteraard giet ik het spul rijkelijk naast de wasbak want met één lensloos oog zie ik geen diepte en dus is het gieten van welke vloeistof dan ook een Olympische sport. Voor ik het in de gaten heb, ligt het rechter lensje als een parapluutje ingevouwen in de gootsteen. Voorzichtig probeer ik het plastic monstertje eruit te vissen. Niet met mijn nagels, voor je het weet ligt zo’n lens aan scherven. Heel voorzichtig pak ik mijn doorzichtige plaaggeest op en druppel wat vloeistof over haar heen. Dankbaar kroelt ze door mijn handpalm. Even naspoelen en inzetten. Flink knipperen en na vijf minuten is mijn wereld weer van mij.
Binnenkort ga ik naar de opticien. Misschien kunnen zij wat sleutelen aan de sterkte of aan de grootte van de lenzen of kunnen zij een andere oplossing vinden voor mijn rechteroog. Ik hoop het want die dagelijkse Weense wals bovenop mijn iris maakt me niet vrolijk. Eerder draaierig.