Het blonde smoeltje steekt met een grijns zijn tong naar me uit. Met een blauw-geruit overhemdje kijkt hij onbevangen de wereld in, heeft hij maling aan alles wat er om hem heen gebeurt, geniet van het moment. Hij logeert bij oma, elke week een feestje op zich. Alles zit in het moment, elke gebeurtenis is bijzonder.
Het smoel is nog immer herkenbaar, al zijn we twaalf jaar verder en is het witblonde dons inmiddels donker, stug mannenhaar geworden. Inmiddels meet hij één vierentachtig schoon aan de haak en heeft hij dit jaar voor een mensenleven aan papieren, plastic kaartjes en diploma’s binnen gesprokkeld.
Het begon in januari, met zijn rijbewijs. Plots moesten wij als ouders wennen aan een autoloos bestaan. Het was grappig tegelijk; niets was meer vanzelfsprekend en ook over het meenemen van de vierwielers bleken afspraken handig. Gelukkig kan ik altijd over vier wielen beschikken; mijn twee fietsen staan gewillig klaar. (Overigens zijn met de komst van Thor onze autoproblemen voorlopig weer opgelost).
Vervolgens kwam in april het vaarbewijs 1 aan de beurt. Daarmee heeft zoonlief het ticket naar Fryslân verdiend, voor de solarboot challenge, die hij met het ROC deze zomer ten afscheid van de MTS (MBO) gaat beleven. Niet veel later werd – vrij kalm, overzichtelijk en gedisciplineerd – het stageverslag ingeleverd. Nu heb ik niet zo lang geleden een boek geschreven maar mijn zoon wint het. Een dikke A4 map, met werkbeschrijvingen, handleidingen, onderhoudsvoorstellen en onderdelenlijsten voor machines waar ik nog nooit van heb gehoord en waarvoor zoonlief zijn hand niet omdraait.
Inmiddels weten we voor 95% dat hij binnenkort het MTS-diploma (MBO) uitgereikt krijgt en heeft hij deze week zijn vaarbewijs 2 gehaald, waarmee zijn projectbaan als stuurman op de solarboot te Monaco (zie ook Op koers) zeker lijkt gesteld.
Er gebeurt dus momenteel veel in onze levens. Zoonlief gaat binnenkort met zijn jaargenoten naar Zuid Frankrijk. Een belevenis die hij de rest van zijn leven niet meer zal vergeten. Het wordt een reis waarin hij competenties en ervaring gaat combineren met het aanleggen van een nieuw (professioneel) netwerk, met mensen die dezelfde interesse hebben en net zo gek enthousiast zijn om in zo’n iel, smal bootje op te stappen om de Middellandse Zee te bevaren Het wordt een echte ontdekkingsreis.
Het brein van de moeder van de stuurman draait echter overuren. Over verzekeringen, vaarroutes, rijd- en pauze schema’s onderweg en met lijstjes van nog in te pakken tassen. Het is zinloos want ik heb me er niet mee te bemoeien; er gaan voldoende leraren mee en zelfs ik moet toegeven dat overal aan is gedacht. In mijn hoofd dwarrelt nog een wolkje van drie-keer-per-week wiskundig schema van de HvA; restant van een waanzinnig rooster in de maand juni, waarin de stage werd afgewerkt, evenals er aan de solarboot werd gesleuteld en er werd geleerd voor het vaarbewijs 2. Na Monaco moet er nog een certificaat Wiskunde worden binnengehaald, om te kunnen beginnen aan de volgende studie Engineering aan de HvA. Aangezien mijn kind beter weet dan ik waar hij gisteren, vorige week, vandaag en binnenkort op welke tijd moet zijn, heeft hij zijn bewijs van zelfstandigheid meer dan geleverd.
Voorzichtig beweeg ik mijn handen rustig over mijn voorhoofd en mompel een mantra waarin het woord loslaten is opgenomen. Zachtjes mopper ik richting het mijnenveld in mijn buik, die na negentien jaar nog niet lijkt te snappen dat de navelstreng destijds in 1999 werkelijk is losgeknipt.
3 reacties
Ik beleef dat los moeten laten zo helemaal mee hoewel ik er zelf geen ervaring mee heb.
Zo herkenbaar , maar wat zal je glimmen van trots. Wat een kanjer.
Volgens mij kan je als ouder je kinderen nooit helemaal loslaten. Op een gegeven moment moet je als kind ook je ouders loslaten. Als ze ouder worden en jij voor ze moet gaan zorgen verandert de rol een beetje. Als ze komen te overlijden krijg je weer met een andere vorm van loslaten te maken. Je verliest dan ook een stukje van jezelf en je verleden.