Emotiehuiswerk

Vanmorgen vroeg op pad met de harige prinsessen. De dames van Tuttenhove. Met hun drukke beweeglijke lijfjes struinen ze door het gras, snuffelend en gruttend in de aarde. Terwijl ik naar die zee van beweeglijkheid kijk, komt er een gedachte op, die me laat weten dat deze schatten al ruim twaalf jaar deel uitmaken van mijn leven.

Ze waren er tijdens de grote tweede verbouwing, ze lagen op het ziektebed van opoe #mams en ze waren onze afleiding met #missAlzheimer. Natuurlijk gingen ze mee op vakantie en waren ze op het voorplecht van onze MsAnna te vinden, te boot.

Als ik de gedachte over de houdbaarheid van onze vriendinnetjes laat doordringen, realiseer ik me dat de harige prinsessen er binnenkort niet meer zullen zijn. Dat besef maakt dat de vreugde van de wandeling plaatsmaakt voor verdriet.

In plaats van dat ik me ervandaan beweeg, van verdriet, iets wat ik normaal gesproken doe, (de kunst van het omzeilen) besluit ik er dit keer eens bij te blijven en me erin te laten opgaan. Om te onderzoeken wat dit verdriet met mij doet. Emotiehuiswerk.

Het leven van die twee harige dametjes is eindig. Dat voel ik en dat komt binnen. Mijn keel knijpt dicht en mijn luchtpijp vult zich met een schrikkerige ademteug. Terwijl de tranen over mijn wangen lopen, voel ik dat er ruimte ontstaat. Om ermee te zijn. Er oké mee te zijn dat ik op een doordeweekse dinsdag, terwijl de zon schijnt en de vogels een zomerfeestje vieren, kan huilen. Luid ook. Erbij kan snotteren en stil kan staan bij iets wat onvermijdelijk is en waar ik geen invloed op heb.

Voetgangers en fietsers passeren me zonder dat ik let op hun gezicht of uitdrukking, omdat het me gewoon echt niet boeit.

Het moment gaat voorbij en met ‘n verlicht gemoed zet ik mijn wandeling voort, achter de twee kontjes met nog immer opgestoken staartjes. De dames hebben er weinig van meegekregen, de lijfjes bewegen nog intens, overal valt immers iets te ruiken, te ontdekken. Zij zijn ware ZEN-masters, leven altijd in het nu.

En zolang ze nog van alles besnuffelen en ontdekken, zijn ze nog lang niet dood, besluit ik.

Waar mijn innerlijke criticus tot voor kort hatelijk zou hebben gevraagd waar ik in vredesnaam mee bezig was, aai ik vandaag liefdevol over mijn hartgebied terwijl ik zachtjes zeg: “Het is oké, hartje. Het is goed. Word maar weer rustig.”