Èrg

Een ongeluk zit in een klein hoekje. Soms woont het op de trap. Gisterochtend, even over zevenen, verloor ik de controle. Ik miste de laatste twee treden en schakelde automatisch mijn linkervoet in, die vrolijk miste. Met een klap vloog ik naar beneden, waar mijn hoofd tegen de hoek van de bank landde. Eventjes ging het licht uit. 

Met een harde “au” schreeuwde ik mezelf wakker. Met vijf grote stappen stond mijn moeder achter mij. Zonder rollator, looprek of stok. Wonderen gebeuren. Niet veel later stoof de puber naar beneden, met grote ogen, gealarmeerd door mijn geschreeuw. Ik besloot dat het alternatieve zorgteam mij moest laten liggen. Vooral niet oprapen maar even laten bijkomen. Pijnlijk doch aangenaam.  Sinds de verbouwing hebben wij namelijk een warme vloer. Hoogst aangenaam wanneer je onaangekondigd een ongeplande landing maakt op het beton.

Even later kon ik voorzichtig bewegen. Langzaam bewoog ik van zitten naar opstaan. Tergend sloom, als in een slow-motion film. Mijn hoofd deed zeer, evenals mijn nek, schouders, armen en benen. Alles binnen het bewegingsapparaat eigenlijk, wanneer ik het samenvat. Dapper besloot ik, om mijn dag niet te laten vergallen door een valpartijtje. De trap zou mij er niet onder krijgen. De rest van de dag heb ik mijn programma afgewerkt. Wassen gedraaid en de bedden verschoond want alles in dit gezin gaat immers door. Wel ben ik vroeg naar bed gegaan. ’s Avonds werd alles nog veel erger.

En nu, de volgende dag….. is er een bezemsteel in mijn rug komen wonen. In een nacht tijd ben ik verouderd en begeef ik mij op het pad der bejaarden. Mijn armen weigeren dienst en mijn handen voeren een collectieve staking. Mijn nek viert haar eigen pijnfeestje met een kloppend vuurwerk in mijn hoofd. Naar links kijken lukt me niet. Even dus maar niet oversteken.

De rest van de dag besluit ik toe te geven aan mijn lijf, waar mogelijk. Er is immers iemand in huis die zorg nodig heeft en ik ben het niet. Gelukkig heb ik onlangs mijn verbouwingsverhalen gebundeld in een PDF-je. Een unieke kans om eens te zien of het boekje een beetje leuk smoelt in mijn computer tablet. Terwijl de èchte patiënt een dutje doet, parkeer ik mezelf voorzichtig op de bank met de Samsung-pad. Ik open het apparaat en laad het document. Niet veel later zit ik te huiveren en te schateren tegelijk om mijn horror verhalen.

Ik bedoel maar. Dàt was pas erg.