In het land der starters gonst het. Tenminste, wel ter hoogte van mijn startblok. Er heerst een vrolijke bedrijvigheid en er wordt druk getikt, geplakt en geknipt.
Geen idee wat en/of hoe precies maar dat boeit nog helemaal niet. Het gaat mij om de contouren van mijn onderneming en die worden steeds meer zichtbaar. Voor mij. Voelbaar, ook.
Wanneer ik in een overmoedige bui aan iets groots als het opstarten van trajecten denk, roffelt mijn hart zich angstig een slag in de rondte.
Dat gebonk is echter een logisch antwoord op de stem van de gillende grootsheidsdiva in mijn hoofd, die slechts in concepten en/of franchisemodellen denkt. Misschien zelfs wel in verdeelmodellen, wie zal het zeggen?
Een mini-discussie tussen hart en hoofd. Meer is het niet en wanneer ik me daarvan weer bewust word, voel ik ter plekke mijn hartslag weer dalen, ontspant mijn buik zich en tintelen mijn voeten.
De andere aandeelhouders in mijn hoofd vinden het maar lastig zo, want ze hebben nog maar weinig te vertellen.
Mijn lijf heeft namelijk haar meerderheidsbelang van 51% weer opgeëist. Bij onenigheid beslist zij, weliswaar gevoed met ‘n lichte saus van verstand.
Niks groots of reusachtigs. Ik werk (in het) klein.
Laat mij daar maar lekker groot in worden.
NB: De bron van de gebruikte afbeelding is mij onbekend; ken jij of ben jij de rechthebbende? Laat het me weten, dan vermeld ik dat nog even.
5 reacties
Begrijp ik het goed dat je lijf laat weten of iets goed is of niet. Die saus is een mooie beeldspraak.
Persoonlijk vind ik het jammer dat de spreuk boven je verhaal in het Engels is.
antwoord op je vraag of ik overweeg Chris uit te geven. Het antwoord is nee. Ik vind het daarvoor niet goed genoeg en heb te weinig talent om er meer diepgang in aan te brengen. Het zou blijven steken in het genre dat ik zelf nooit uit de bieb zou halen.
Jazeker, mijn lijf laat weten of het goed is. Hoofd en hart spelen nog wel ‘ns spelletjes en soms wint de een, soms de ander 🙂
Ik ben zo benieuwd hoe dat werkt, want wanneer weet je nou of het goed is, krijgt datgene met de meeste impact dan voorrang? Zelf ken ik alleen de misselijkheid als ik iets spannends moet doen of bijvoorbeeld op een uitslag van een onderzoek moet wachten. Soms helpt het dan als mijn verstand een grote bek opzet, maar heel vaak niet.
Hoe werkt dat dan? Wanneer weet je of het goed is. Krijgt datgene met de meeste impact heeft voorrang? Zelf ken ik alleen de misselijkheid als ik iets spannends moet doen of op een uitslag van bijvoorbeeld een onderzoek wacht. Soms geeft verstand dan een grote bek over die misselijkheid, maar vaak helpt het niet.
Ik ga je mailen. 🙂