Geheugendans

Ik volgde een online workshop. In beweging komen vanuit dans.

Omdat het zo ruimtelijk is, bevond ik me in m’n nieuwe werkkamer. Precies, de oude slaapkamer van m’n uitgevlogen kind. Zoals Cruyff ooit al troostend sprak: “Elk nadeel heeft z’n voordeel.”

Ooit was deze werkkamer annex ex-slaapkamer van het kind, nog iets anders. Lang geleden, bijna in een vorig leven, was deze ruimte de slaapkamer van mijn ouders, al was deze destijds iets anders gepositioneerd. Het scheelt weinig.

Onderzoekend mag ik door de kamer dansen, ruimte ontdekken, vormen zien, deze voelen en mijn lichaam mag op alles wat is antwoorden. Het eerste wat in mij opkomt, is dat duidelijk is dat mijn lijf helemaal geen woorden nodig heeft. Waarom schrijf ik überhaupt ?

In de ruimte passeer ik de zelfgemaakte kast van mijn kind. Met de kleurige deuren en de ladekast die er zo handig inpast. In de kast zie ik echter geen spullen van mijn kind, maar er hangen kleren van mijn ouders. Links de broeken en de overhemden van mijn vader, rechts bungelen de rokken van mijn moeder. Achterin liggen de bordeauxrode laarzen met hoge hak van mijn moeder. Ergens rechts bevindt zich een smal richeltje dat als bankje kan dienen, waar een zekere krielkip eeuwig rondhangt met haar zaklamp, om te lezen.

Wanneer ik me omdraai zíe ik het bed van mijn kind, dat hij kunstig in elkaar heeft getimmerd, onder het dakbeschot. Ernaast vind ik de kaptafel van mijn moeder. In het midden van het houten blad ontwaar ik de glazen Eiffeltoren, gevuld met Chanel 5.

De muziek stopt, de oefening is klaar. Verbaasd en ontgoocheld neem ik weer plaats op mijn bureaustoel achter het beeldscherm. Het lichaam onthoudt. En het liegt niet.