Goldie

Vorige week besloot ik in een opwelling dat een grijze spoeling in mijn haar geen kwaad kon. Meer grijs is mooier, dacht ik opgewekt. De tijd vooruit halen, zoiets.

Altijd een slecht plan. Tijd is hier en nu en niet eerder of later. Grijs bleek ‘n blondering en dus verbleekte het haar van yours truly tot intens verdrietig geel. Ik paste zo in het dode zonnebloemenveldje uit Frankrijk.

De kapper verfde het niet veel later tot een kleur die ik niet anders kan bestempelen als een tint die je gebruikt als je grijs haar wilt maskeren wanneer je ooit blond was. Koperblond. Zo ontzettend omgekeerd van wat ik wilde en erg niet mij.

Ik liet het maar zo, was een week niet mezelf. Vanmorgen fietste ik naar de overkant. Naar de Noordermarkt, er is een zaadje in mij geplant en dat wilde ik vieren. Na een rondje markt vond ik mezelf plotseling opnieuw in een kapperstoel. Koos mijn eigen kleur, bad dat het niet groen zou worden en zette mijn bril af.
Blinde vink in de stoel. Had ik vertrouwen?
Ja.

Heel gek. Want Chinese kapper en een beetje taalbarrière. En bril af. Dus zie ik niet wat er (om me heen) gebeurt. Loslaten van controle mensen, dat doe je dus met slecht zicht.

Mijn voeten werden een tijdje geleden ook goed vertroeteld door ‘n Chinese massagesalon, direct naast de kapsalon dus ik besloot mijn wilde gedachten los te laten en op de goede afloop te vertrouwen.

Mijn hoge borstademhaling zei wat anders maar zo af en toe aaide ik over mijn hart en ‘t zaadje en vertelde mezelf dat ik het ook best spannend mocht vinden.

Grote stappen zet ik. Een jaar geleden zou mijn haardebacle reden zijn geweest voor totale paniek en angstaanvallen. Anno 2021 lig ik rustig in de verfbak achterover, zonder bril, zonder zicht. Zonder controle.

Helemaal oké. En omdat ik altijd eerlijk ben, zo ook hier, krijgt u van mij het overzicht tussen mislukking, een poging tot correctie en het uiteindelijke herstel. Het is maar haar. Daar heb ik niet zoveel van. En toch voel ik me vandaag weer zielsgelukkig en helemaal mezelf. Mijn grijns zit weer op mijn smoel vastgebeiteld en is er voorlopig niet meer af te slopen.

En zo’n haarspoeling van de drogist? Zoals Jip en Janneke in 1975 al plechtig beloofden: nooit meer doen.