gras

De handgrasmaaier die vlotjes over het gras gaat. Het geluid dat ik als tienjarige intens haat omdat ik dan weer een paar dagen niet op het gras kan turnen (en dat veert nou juist zo lekker), omdat mijn vader het dode gras laat liggen. Voor de groei. Ook maakt de geur van gras me misselijk.

Tegenwoordig, wanneer ik gras ruik, denk ik eveneens aan mijn vader alleen hoor ik er een zeikerig elektrisch toontje of stinkende benzinemotor bij. De handmaaier is niet meer. Manlief en ik kregen hem niet meer vooruit en beiden zijn we van het stempel “wat u niet meer dient en in de weg staat, moogt gij overboord kieperen.” Inclusief antieke grasmaaiertjes.

Een benzinemaaier is het geworden, gelukkig ruikt hij niet. Met heden ten dage een andere bediende; onze jongeman van negentien stapt bedaard, rustig en weloverwogen achter de grasmaaier over het gazon, tenminste als hij zin heeft. Want er zijn zoveel andere dingen in het leven dan grasmaaien.

En het moet ook zo lang, tegenwoordig, dat gemaai. Wel van april tot soms nog in november, het hangt van het weer af en in 2018 duurde de zomer immers tot in november. Inmiddels is het januari, ligt het buitenleven een beetje stil, keert de natuur en ik dus ook wat naar binnen.

Ook in de winter vang ik soms de geur van gras. Wanneer er sneeuw is gevallen en deze weer is gesmolten en ik draaf op een rustig tempo met een zonnetje door de Landsmeerse velden, of in het Twiske. Onmiskenbaar dringt zich de geur van gras in mijn neus, vindt zich een weg richting het reukvertaalcentrum in de bovenkamer. Heel even denk ik dan soms dat de lente in januari al is begonnen.

De geur van gras is mijn groen parfum, een geurig bouquet dat is samengesteld uit verschillende tinten weemoed, begeleid door een vleugje melancholie. De basistoon is vreugde.