De theorie:
Mijn korte haar wappert in de wind, ik vlieg over de atletiekbaan. Mijn neus herkent de geur van aarde en reeds gevallen bladeren. Verse zuurstofrijke lucht stroomt richting mijn longen, de bronchioli en de alveoli werken dolgelukkig en in euforie tezamen, zodat ik om de zoveel passen een flinke teug zuurstof tot me kan nemen. Langzaam zakt de zon; tijdens het begin van de training piept ze nog over de populierenkruinen, na acht uur ’s avonds zie ik een kleine oranje bol zachtjes door het gebladerte schijnen. Ik weet dat ze er nog is, vergezeld van een klein stukje maan die voorzichtig haar halve hoofdje laat zien. Ik geniet; tijd en afstand zijn onbelangrijk, het gevoel dat ik leef, dat ik iets kan, dat mijn benen zich als vanzelf over de baan bewegen is veel beter. Het idee dat ik nog kan versnellen na ruim zeven kilometer in mijn benen is onbeschrijflijk. In januari, toen ik mezelf 5 kilometer cadeau deed voor mijn verjaardag in maart, had ik niet kunnen bedenken dat ik nog veel verder zou kunnen komen. Genietend werk ik mijn training af. Fijn dat ik zover ben dat ik een hele training voluit kan meedoen zonder uit te vallen. Binnenkort loop ik tien kilometer. Ik voel me onoverwinnelijk en glorieus.
De praktijk:
Mijn haar piekt aan alle kanten. Ik moet morgen hoognodig weer eens naar de kapper, voor mijn kruinen en onvrijwillige antennes weer alle kanten op staan die ik niet wil. Hoezo herfstgeuren? Mijn neus zit dicht, ik ruik niks en ademen is een kwelling. Ik hijg maar wat om me heen, godsamme, na negen maanden hardlopen had ik toch wel iets meer conditie mogen hebben. Als ik dit had geweten was ik er niet eens aan begonnen. Het restje zon wat nog over is schijnt hinderlijk precies in mijn oogbol; ik ben vermoeid en ik struikel, ik kan nog net voorkomen dat ik languit ga, hier op de baan. Het is nog steeds bloedheet ook. Wanneer houdt die zomer eens op? De belofte van verse zuurstof in de lucht is weer eens ver te zoeken. Zuchtend en zwaar ademend draaf ik door; het zweet loopt over mijn rug tot in de bilnaad. Bah. Ik vind het zo vies. In mijn hoofd spelen zich verschillende scenario’s af, die verschillen van het netjes completeren van deze training, waarvan ik nu al weet dat ik hem niet ga voltooien, omdat mijn lijf protesteert en mijn geest nog harder. Ook problemen van de volgende werkdag verschijnen nu al op mijn netvlies. Hoezo hoofd leegmaken? Mijn brein draait overuren, niet te stoppen. Vanuit een ooghoek zie ik dat enkele van mijn teamgenoten zijn gestopt. Ze lijken wat met elkaar te praten. Dat is mooi, dan schei ik er ook mee uit. Opgelucht draai ik een laatste rondje en haak af.
Volgende week gaat het vast beter; binnenkort loop ik de tien kilometer. Denk ik.
11 reacties
Ah goed zo, een beetje hardlopen. Op wordpress zie ik af en toe hele hordes blogs over hardlopen gaan. Mocht je daarnaar zoeken.
Hier worden de bomen al enthousiast weggeblazen. De herfst kan niet langer wachten volgens mij.
Hier is alles nog groen alleen de geur van regen verraadt de aanstaande komst van de herfst ❤️
Ik maak je mee, ken je een beetje….
Lezenswaardig stuk, alleen moet je de titels omdraaien: de theorie wordt hiermee de praktijk en de praktijk een nare droom!
Na zondag gaan we het zien Paul 😘
Niet de eerste keer toch, dit afzien? Vanwaar de kwelling en de prestatiedrang?
Toen ik een fors aantal jaren geleden bij de fysio belandde met pijnlijke knieën, nee niet van het rennen, sprak de man dat ik met mijn knieën maar beter niet kon gaan hardlopen. Ik schoot in de lach en zei dat ik dat toch al niet van plan was. Dus eigenlijk heb je niets aan mijn commentaar, want ik ben absoluut niet sportief, althans niet in deze zin van het woord.
Niettemin levert het je wel weer een leuk stukje op.
Ferrara, het antwoord op die vraag ligt geheel in mijzelve. Miss Perfect in eigen persoon. Ik leer het niet. Nu niet, nooit niet. (Dubbele ontkenning dus wie weet) 😂
De theorie en de praktijk… elke keer weer zal je beiden ervaren. Met als enige toevoeging dat je na iedere keer thuis gedoucht en wel weer tevreden en trots op jezelf bent.
Precies! En buiten dat is er geen pijl op te trekken. Dat is zeker 🙂
Geweldig, ik lig onder tafel
Weer gelukt! 🙂
Heerlijk stukje. En je loopt tenminste. Dat kun je van veel mensen niet zeggen die alleen maar op de bank hangen. Wat mezelf betreft: ik loop ook niet meer sinds die verplichte boslopen op school vroeger. Slecht van me. Ik weet het. Ik zit gelukkig wel anderhalf uur per dag op de fiets. Dat is een kleine compensatie.