Hardgelopen

De tien kilometer zijn een feit. Gisteren heb ik tijdens de #30vanamsterdamnoord mijn eerste 10km sinds 13 jaar gelopen.

Hoewel tijd niet belangrijk is, is dat het stiekem toch wel. Alleen lopers die uit zichzelf al heerlijk lichtvoetig over het asfalt zweven, zeggen dat tijd niet uitmaakt. Dan maakt het ook inderdaad niet uit.

Echter, met een looptijd tussen 6:50-7:30 per kilometer is iedere (kilo)meter die je sneller dan verwacht aflegt, een cadeautje. Met strik. Daar krijg je vleugels van, waarmee het heel eventjes lijkt alsof je zelf óók ineens boven het asfalt zweeft in plaats van dat je erover heen ploft.

De eerlijkheid gebiedt me om te zeggen dat na een kilometer of 8 mijn licht uitging. Te snel gestart, beginnersfoutje. Vervolgens de Afstand Die Nog Moet verkeerd inschatten. Nog verder moeten terwijl mijn lijf zo ontzettend had gerekend op het wonder achter die ene bocht. Die laatste paar meters naar beneden, in de bocht naar de atletiekbaan, richting finish.

Het was dus nog een stukje verder; godzijdank had ik een loop-engel bij me. Eentje van de humor en de vrolijkheid, die de hele reis naast me draafde, op mijn tempo (slakkengang 😬). Hij had overigens daags ervoor 50 kilometer (😱) gerend, dat terzijde. Hij praatte me erdoorheen, leidde me af. Toen ik tijdens de laatste 100m voor de finish mijn rug rechtte en alle energie uit me perste om alsnog als een zandhaas over de finish te komen was hij degene die het hardst voor me juichte. Het ontroerde me.

Ook dat is sport. Bijna doodgaan, dan toch nog fit en bruisend over de finish komen, bijna tollend op de benen en dansend tegelijk. Met je sportmaatje die het je zo vreselijk gunt om je doel te halen en daar zelf ook keihard aan meewerkt. Het is onbetaalbaar.

Die tijd? Dat werd een keurige 1:09:15. Dat wil zeggen keurig binnen de limiet die ík er voor mezelf aan had gesteld (1:15) én waarbinnen ik hem gehóópt (gedróómd) had te lopen (1:10)

Daarmee is tijd dus wel heel belangrijk. Geloof me. Mijn grijns is voorlopig nog even niet van mijn smoel af te krijgen.

Wie deelt komt nooit tekort

7 reacties

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie gegevens worden verwerkt.

Gerelateerde artikelen

Plant

Als ik zou kunnen praten…… Oh wacht. Dat doe ik nu. Eens zien, waar ga ik het over hebben? Andere vraag: wie ben ik? Ik

Lees verder »

Tussenruimte

Al een tijdje liep en loop ik te kauwen op een nieuw JA- woord. Wat me vol vuur het jaar zou inslingeren, aanslingeren, me over

Lees verder »

Woorden

Soms vloeien ze als stroop over je pannenkoek. Andere keren komen ze los met brokjes, die blijven haken in je keel en niet naar buiten

Lees verder »

Niet klassiek

Valentijnsdag, 2013. Er ligt sneeuw. Tussen december en nu is een flink pak gevallen en het blijft maar koud. De groep Zorgengelen die al enkele

Lees verder »

Nooit meer wat missen?

Loading