Helen

Het is niet over maar het gaat wel beter. Stukken beter. Het is licht in mijn hoofd geworden na de donkere wintermaanden. Dat de zon schijnt, helpt natuurlijk mee.

In het Paasweekend heb ik afscheid genomen van  twee oude, groene vriendinnen van mijn vader. Dit  kan ik niet verder uitleggen want ik weet nooit welke personen dit stukje allemaal lezen en de ambtelijke gemeentemolen slaapt natuurlijk nooit. Laat ik het zo zeggen dat ik de twee oudere dames heb moeten uitzetten omdat ik ze niet langer groen asiel kon geven.  Genoeg is genoeg. Tevoren leek het me een moeilijk afscheid maar het bleek reuze makkelijk. Na de uitzetting bleek ik te beschikken over een groene oase, badend in zonlicht. Het gras was bij ons uiteindelijk toch veel groener. De hemel, met daarin mijn koperen vriendin, kwam een stukje dichterbij.

Na de Pasen besloot ik te stoppen met roken. Op maandagavond  1 april –geen grapje- om 22:50 uur heb ik mijn laatste sigaret uitgemaakt. Strontmisselijk tot bijna kotsen aan toe heb ik die dag bijna veertig sigaretten opgerookt. Wanneer ik een alcoholisch of melancholisch moment beleef wil ik namelijk nooit meer met een goed gevoel op roken terugkijken. Ik wil ervan blijven walgen. Maandagavond was het klaar en had ik voor een leven genoeg rook en nicotine gehad. Ik wil het gewoon niet meer. En ik praat er verder ook niet over. Het is klaar.

Mijn huis is in lange tijd niet zo schoon geweest want doordat ik niet meer rook heb ik zeeën van tijd over. Daarnaast ben ik klaar met het bedwingen van de papieren berg na het overlijden van mams. Brieven van het ABP, de OV-kaart, de Belastingdienst en tot slot het formulier Asbestemming hebben allemaal de afgelopen tijd huns weegs gevonden en zijn afgewikkeld. Ik wacht nog op een formulier van de belastingdienst en dan zijn de vierentachtig jaren uit het leven van mijn moeder administratief afgehandeld.

Hoewel ik trots ben op de snelheid van het afwerken van de papieren berg  vind ik het rouwproces zelf soms nog een beetje moeilijk en ook griezelig. Ik moet erkennen dat mams is overleden en nooit of te nimmer weer zal terugkomen. Dat hoort namelijk bij het rouwproces. Net als het gegeven dat er op sommige momenten nog steeds zeven emoties binnen het half uur in mijn hoofd en lijf rondspoken. Al worden die momenten minder want er breken goede dagen aan. Op die dagen kan ik lachen. En dat gebeurt gelukkig steeds vaker. Niet dat huilen verkeerd is maar ik wil graag om de goede redenen huilen. Niet om mijn moeder zelf maar om het feit dat ze er niet meer is. En dat zijn twee heel verschillende dingen.

Sinds kort kan ik het zachtjes zeggen. Fluisteren. Zonder in tranen uit te barsten. Dat ik mijn moeder kwijt ben en dat ze nooit meer terugkomt, niet meer door de deur stapt. Soms moet ik mezelf bedwingen om niet naar de andere kant van het huis –onze nieuwe huiskamer- te stappen omdat ik mijn nieuwe kapsel met een blonde lok wil laten zien. Die momenten zijn moeilijk, ook al horen ze erbij.

Na zo’n ogenblik haal ik diep adem, wat een heuglijk feit is geworden door het stoppen met roken. Regelmatig voel ik daarna een beetje lucht langs mijn schouder fladderen. Vast een teken om te laten weten dat het goed is.  Ik  doe het ook hartstikke goed. Ik ben supertrots op mezelf en op alles wat ik vanaf oktober vorig jaar voor mezelf en voor anderen voor mekaar heb gekregen. Ik ben trots op het feit dat ik – samen met hulp van vele anderen  – tot het bittere einde   laatst voor de allerliefste moeder van de wereld heb kunnen mogen zorgen.