Hervormd

Met rode wangen en een grijns van oor tot oor zit ik achter de klaptop geparkeerd. Of ervoor, zo u wilt. Na een periode van somberheid, depressie en verdriet, tot bijna overspanning aan toe, voel ik me weer een klein beetje normaal. Voor zover dat uiteraard mogelijk is.  
Tweeduizenddertien was een hysterisch jaar. Mijn moeder noemde het in december nog haar geluksjaar. Vanwege het getal dertien. Ik vond het bij voorbaat een verschrikkelijk jaar.  Maar smaken verschillen en een verschil van mening mag er zijn.  Bovendien màg ik het een fakking kleautejaar vinden en dat nog roepen ook. Mijn moeder kan er immers toch niets meer van zeggen.
Met de installatie van het kerstspul, voel ik me eindelijk thuis binnen mijn palais de la beton.  Het slopen van de tussen muur was wel een dingetje. Het wilde maar niet wennen. Het huis was te groot en dat klinkt ondankbaar maar dat ben ik niet. Ik ben me van de grootte bewust, ken elk hoekje van het pand. Elke baksteen heb ik in mijn handen gehad en alle houten onderdelen zijn door mij in de menie of (grond)verf gezet. Ik kèn mijn klassieker. Maar het lege, vreugdeloze gevoel  was vele malen groter dan het pand zelf en dat voelde niet prettig.
De kerstsfeer heeft rust in de tent gebracht.  De woongrot  kent nu vele lichtpuntjes. Mijn moeder zou erom hebben geschaterd. Meer dan eens heeft ze met een schuin hoofd naar mij staan kijken wanneer ik de lading dozen vol kerstig spul zuchtend naar beneden bracht. Zelf volstond de kerst bij mams met een piramidevormig raamwerk, waar ik ieder jaar de lampjes en de versiering weer indraaide. Het mocht overigens pas na 20 december, eerder kwam de kerst niet bij mijn moeder over de drempel.
Mams’ kerstpiramide staat in de ruimte die ooit mijn woonkamerkeuken was. Ik vind het zo mooi, dat we de wederzijdse huisraad  hebben uitgeruild. Wat vroeger “hier” stond staat nu “daar” en andersom. Het geeft in mijn ogen precies weer, wat mams en ik voor elkaar hebben betekend en hebben gedeeld. We waren een geheel,  met een hoofdletter. Met het afbreken van de tussenmuur, en wat weken  later ook mijn hartenmuur, is er geen “mijn” of “dijn”meer. Zo had mams het graag gezien.
In de afgelopen maanden kon ik het niet meer met en bij mezelf vinden. Met de beste wil van de wereld kon ik geen vriendjes meer met mezelf zijn.  Ik ging mijn  gezelschap uit de weg, uit angst overvallen te worden door gevoelens van zielig zijn, verdriet en leegte. De plotselinge geneeskundige achteruitgang van een familielid hielp niet mee aan mijn heling. Wanneer haar gezondheidstoestand veranderde,  speelde er telkens weer een slechte herhaling van de B-film van 2012 door mijn hoofd. Opnieuw kwam er veel regelwerk, telefoonverkeer  en gepieker op mijn schouders terecht.  Mijn hart joeg zich een slag in de rondte. Op het moment dat ik dacht  gek te worden, of op zijn minst overspannen,  verbeterde de conditie van de patient en keerde de rust terug.
Pas recent besef ik me, dat ik helemaal niet bang hoef te zijn voor een herhaling van de film van mams en mij. Die film speelt immers niet meer, is uit de rekken gehaald. Mams is overleden en komt nooit meer terug. Hoewel het gemis niet in woorden is uit te drukken, bestaat er een heel klein lichtpuntje in deze geschiedenis. Om mijn moedertje  hoef ik me namelijk nooit meer zorgen te maken. Nimmer meer hoef ik bang te zijn dat er iets gebeurt want het leed is al geschied.
Mijn les voor de komende periode is dat ik deze winter eerst voor mezelf ga zorgen. Ik kan niet altijd alles voor anderen oplossen. En dat hoeft ook helemaal niet. Daarvoor ben ik niet geboren en ook niet gemaakt. Toevallig ben ik een wereldvrouw en ik kan meer dan alleen maar troubleshooten, wanneer het nodig is.  Loslaten en acceptatie zullen de komende tijd mijn sleutelwoorden zijn. Ik zal moeten leren om problemen daar te laten, waar ze thuishoren. Ik zal er ongetwijfeld vrienden mee verliezen en vijanden creëren  maar dat moet dan maar.
Ter viering van deze heuglijke stap voorwaarts heb ik mezelf beloond met een gadget. Eindelijk een apparaat in mijn leven dat mij niet opeist maar ik hem. Een  E-reader. Een ding waarvan ik riep  het nooit te willen hebben en dat nu toch op mijn  schoot geparkeerd  ligt. Armed en loaded vol ongelezen boeken.
De komende tijd is mijn tijd. Me-time. En dat is wat mij betreft nu al het woord van 2014.