Hoofdzin

Soms heb ik genoeg van mijn hoofd. Dan zit er zwerfvuil in. Herinneringen, voorzien van notities en memo’s, inclusief beeldmateriaal want ik heb een fotografisch geheugen.
Er zwerft onverwerkt leed, verdriet en trauma rond maar ook beleefde vrolijkheid, ontvangen liefde en veel reisvreugde. Regelmatig moet ik de harde schijf in mijn bovenkamer defragmenteren doordat de rommel, overgoten met een saus van gepeins en gepieker, ongenadig tegen mijn schedel beukt.
Eenmaal overspoeld raakt de geest uit de fles, vergeet de weg naar mijn spreekkamer. Gewapend met een plunjezak vol zorgen verdwijnt ze richting mijn oogkassen om met mijn oogwater naar buiten te spoelen wat lucht geeft.
Mijn spreekkamer is leeg; praten is een kunst. Vaak ben ik vergeten wat ik zeggen zou. Vooral wanneer het rechtstreeks, direct en meteen moet, over wat ik vind, of wat ik voel. Achteraf stromen de volzinnen door mijn bovenkamer, vinden woorden mijn tong en spreek ik tegen mezelf.
Soms schrijf ik het op. Schrijven is opruimen, teneinde hoofd- en bijzaken te kunnen scheiden maar het is lastig wanneer bijzaken zich als bijvoeglijkheden in mijn verhaal vertonen. Weglaten is geen optie; dan gaat de zin verloren.
Schriftelijk schetsen wil ik, zonder potlood. In karikatuur. Opdat ik zeggen kan wat ik voel, wat me beweegt, in beeld, zonder geluid. Inclusief zo nu en dan een schromelijke overdrijving, met alle bijwoorden die ik maar kan vinden.