Acht weken geleden nam ik een besluit. Het roer moest om. Nu de teller op bijna vijftig staat en de zwaartekracht het van me dreigt te winnen, leek het me verstandig meer te gaan bewegen. Ergens las ik dat er op 11 maart een plaatselijk loopje zou gaan plaatsvinden. Vanuit de schoenenlade keken mijn hardroze hardloopgympen me wat mismoedig aan, nagelnieuw en nog onbeschadigd.
De weken erop liep ik drie keer per week; weer of geen weer. De eerste keren kwam ik amper de straat uitgehold en draaiden mijn longen overuren. Na een week of twee kreeg ik de smaak te pakken en merkte ik dat ik niet meer zo heel erg hard hoefde te hijgen. De derde week rende ik de straat uit, de dijk op. Zonder te hoeven stoppen. Dat hoefde pas na de hoek, niet veel later maar, ik was dan toch mooi die dijk opgekomen.
Ook op de momenten dat ik eigenlijk geen zin had om te hardlopen, ging ik toch. En de grap is, dat de zin dan onderweg toch opkwam en ik met een goed gevoel en licht gemoed weer thuiskwam.
Twee weken geleden maakte ik me wat zorgen, omdat 11 maart in zicht was gekomen en de vijf kilometer nog lang niet. Ik bleef steken bij 3 kilometer. Uiteraard maakte ik me zorgen over hoe het verder moest. Waren acht weken genoeg?
De afgelopen week liep ik dan toch ineens vier en een halve kilometer. Ik besloot tijd en afstand los te laten en het gebeuren in ontspanning op me af te laten komen. (Moeiluk!)
Vandaag, op 11 maart, mijn verjaardag, liep ik de vijf kilometer. Ik had twee missies: niet wandelen onderweg en liever niet als laatste eindigen. Een snelle tijd ging hem niet worden, dat wist ik. Ik hoopte op 40 minuten. Het is allemaal gelukt; niet gewandeld, geen laatste geworden en mijn tijd was rond de 38 minuten.
Ik vind het nu al een superverjaardag geworden. Geen taart want dit jaar vier ik het niet. Het is altijd een gedoe en een verplichting, ook al is het gezellig maar als feestvarken spreek je niemand. Dit jaar doe ik het anders: ik doe vandaag alleen maar dingen die ik leuk vind. Het werd dus eerst rennen en zo meteen vertrek ik naar een mini popconcert ergens in de buur. Als toetje ga ik met mijn mannen uit eten.
Mijn leven, mijn dag. Daarmee geloof ik oprecht, dat het leven rond je vijftigste echt alleen maar leuker wordt.
Plant
Als ik zou kunnen praten…… Oh wacht. Dat doe ik nu. Eens zien, waar ga ik het over hebben? Andere vraag: wie ben ik? Ik
6 reacties
Vol bewondering lees ik jouw blogpost.
Feliciterende groet,
complimenten hoor odette 😃
Gefeliciteerd! Met je verjaardag, de 5 kilometer en je besluit om het te doen zoals jij het fijnste vindt!
Je hebt het rennen weer opgepakt. Goed van je.
In verband met griep aan de late kant, maar alsnog van harte gefeliciteerd. 6 maart was mijn dag, ben dan niet thuis … Dit jaar waren we in Valencia, heerlijke dagen gehad.
Helaas kreeg na thuiskomst het griepvirus opnieuw vat op de fa. F.
Ach vrouwe toch. Evengoed jij ook nog van harte gefeliciteerd! En…. beterschap.
Gefeliciteerd nog met alles