In Ontwikkeling

“Hoera, je hebt een stukje extra,” appt mijn dierbare vriendin mij. Verwonderd lees ik verder. “Een zonsondergang is voor de gemiddelde persoon heel gewoon maar is voor jou iets magisch. De gemiddelde persoon denkt namelijk: “Morgen is de zon er weer,” maar voor jou wordt ze iedere dag opnieuw “geboren.””
Ademloos lees ik haar appje want ze verwoordt het precies zoals ik het met hart en ziel voel. Ondanks mijn hekel aan etiketjes voelt HSP zijn, of liever hoogbewust, steeds meer als thuiskomen. Dat is prettig, nu ik rekenkundig op de helft van mijn leven ben beland. De kunst is nu, om de andere helft dat thuisgevoel niet meer te laten verstoren door de ruis van mijn antenne, die altijd aan staat.
Tot tranen geroerd zijn door drie maten muziek is oké geworden. Ik raak er niet meer van in paniek. Zo reageer ik blijkbaar en dat is goed. Het voelt ook goed. Sinds ik de paniekknop heb losgelaten geniet ik nog meer van mooie momenten en muziek.
Nog steeds stap ik van mijn fiets af, wanneer ik iets moois zie of voel, dat in kleur of zwart-wit moet worden vastgelegd. Niet voor mezelf, ik beschik immers over een fotografisch geheugen maar de rest van de wereld heeft dat niet en ik wil mijn belevingen zo graag delen. Tot bijna te laat komen op het werk toe, omdat er onderweg teveel moois voorbij komt om zomaar te laten schieten.
Toch komt er ook een beetje verdriet bij kijken. Pas nu begrijp ik waarom mijn moeder in de ogen van de buitenwereld niet altijd gelukkig leek. Depressief overkwam en niet stabiel kon zijn. Mijn overtuiging is – pardon mijn intuïtie en gevoel vertellen mij-, dat zij net als ik absoluut een HSP geweest moet zijn en zichzelf dientengevolge nooit heeft begrepen. Zich voortdurend heeft verloren in de emoties van anderen. Verdrietig werd doordat het nare gevoel niet wegging, omdat ze –net als ik tot voor kort- niet begreep dat ze zich verdrietig voelde door emoties van anderen en dat niet kon loskoppelen.
Ook ik heb een tijdje gedacht dat ik chronisch depressief was. En oververmoeid. Logisch, want na de zorg voor mijn moeder was er de zorg voor mijn schoonmoeder, Miss Alzheimer. Er was elke dag wel een reden om te huilen en te panikeren. Pas sinds mijn bewustzijn over HSP kom ik er steeds meer achter, dat ik zeer waarschijnlijk ook gevoelens van verdriet en de boosheid van anderen op mezelf projecteer. Ik kan mijn gevoel niet altijd plaatsen of loskoppelen en dus put ik mezelf eindeloos uit.
Verschil met mijn moeder is dat ik het nu wel weet. En me ertegen wapen. Dat klinkt zwaar en dat is het niet maar ik wil niet meer onbewust, het leed van de wereld op mijn schouders dragen. De “last” HSP wil ik ombuigen naar een liefdevolle toevoeging, een kracht. Dus lees ik me in op HSP-gebied en bezoek ik een hulpverlener (mede HSP-er) om uit te zoeken hoe ik mijn hoogbewustzijn vóór me kan laten werken, in plaats van dat het me uitput en verdrietig maakt.
Als “In Ontwikkeling” startte ik in 2007 met het schrijven van columns. Het alter ego heeft me veel goeds gebracht, stond aan de bakermat van mijn “schrijfcarrière”. Meer dan ooit vóel ik me nu pas écht “In Ontwikkeling”. Op weg naar de persoon die ik graag wil zijn.
Mezelf. Met alle extra opties die ik bij me draag.