Klapstoelen (schrijfveer)

Een beetje onwennig loop ik vanuit de ruimte, waarin warm strijklicht uit januari via dakkoepels naar beneden sijpelt, richting de donkerte. Mijn ogen moeten nog wennen dus ik probeer om niet al te grote stappen te nemen. Beneden eindigen lijkt me hier niet fijn.
Aan de zijmuren brandt licht dat is gedimd, waardoor de uitstraling van de ruimte warm oogt. Nu mijn ogen gewend zijn aan het donker zie ik pas, hoe steil het hier naar beneden loopt. Er zitten een stuk of tien mensen in de zaal en ik vraag mezelf af, hoe men deze bioscoop draaiend kan houden. Veel vrienden van en mogelijk nog wat subsidie, gok ik. Toch vind ik het een sprookje, het EYE gebouw. Architectonisch is het gebouw aan de oever van het Amsterdamse IJ een plaatje, zowel van buiten als van binnen.
Bij de vierde rij van bovenaf, stoel elf, blijf ik staan. Het zijn klapstoelen, zie ik. Hopelijk zit het een beetje comfortabel want de film die ik heb uitgezocht duurt bijna twee uur. Voorzichtig laat ik me zakken, zak achterover en zink weg. Nu zie ik ook waarom de zaal zo steil naar beneden afloopt. De hoofden van mijn voorgangers reiken tot onder mijn knieën. Dat betekent onbelemmerd zicht op het doek. Met mijn lengte van slechts honderdzestig centimeter, is vrij zicht op een film een aangename verrassing.
Ik vind het nu al een feestje, deze middag. Ook al is de film zelf nog niet eens begonnen. Mijn telefoon zet ik uit. De komende twee uur wil ik helemaal niks, behalve opgaan in (breed)beeld en geluid.