Koers

Soms is alle drukte me teveel. Dan draait mijn interne antenne overuren en vang ik alle prikkels op die je maar kunt bedenken. Gesprekken vanaf een willekeurig terras, sfeerimpressies wanneer ik ergens op visite ben of geroezemoes in het theater. Je kunt het zo gek niet bedenken of het komt allemaal binnen in mijn hoofd, zónder filter want die is stuk. En flink ook.
Terug naar de basis. Naar mij. Mijn gezin. De dingen doen die ik leuk vind. Naar het theater met mijn lief, als verrassing van hem voor mij. Boeken lezen. Hardlopen. Jawel, de loopschoenen zijn weer uit schuilplaats tevoorschijn gekomen. Sterker nog: ik heb nieuwe aangeschaft. Knalroze want in mijn maat, nog de goede ook en in de aanbieding met een forse korting. Haleluja, amen. Wel klein beginnen, rustig aan. Zeg ik dat echt? Jazeker. Langzaam aan, dan breekt het lijntje niet en dan vind ik hardlopen volgende maand ook nog leuk.
Ook ben ik weer in mijn kano gesprongen. Aangezien ik met mijn korte beentjes het roer nauwelijks kon bedienen en het zitje ernstig zat vastgeroest, heeft mijn handige man een nieuwe schroefpen voor het zitje in mijn bootje gemonteerd en dus kan ik het zitje tegenwoordig makkelijk naar voren of naar achteren stellen. Het betekent, dat ik meer kracht kan zetten met mijn benen en dus iets harder kan varen dan vorig jaar. Dat klinkt raar en toch is het zo. Ook werd het roer gesteld waardoor mijn kano weer bestuurbaar is in plaats van dat ik doelloos rondjes met of juist tegen mezelf vaar.
Met het mooie weer van de laatste paar dagen duik ik regelmatig in mijn polyester breinaald, om de stress van de storende antenne in mijn hoofd eruit te varen. Gezellig vertoef ik tussen de meerkoetjes, die op hun nest broeden en woest klapperen wanneer ik zachtjes langs dobber. Beducht ben ik op zwanen, sowieso al geen lieverdjes en in het broedseizoen al helemaal niet. De ganzen vliegen boven mijn hoofd, luid schreeuwend. Een stel eenden landt plotsklaps voor mijn kanopunt en ik moet moeite doen, niet om te vallen van de schrik.
Aangezien mijn handige man de kano ook heeft gepolijst en heeft gecleaned glijd ik als een speer door het water, hetgeen in de praktijk betekent dat mijn breinaald veel instabieler aanvoelt dan verleden jaar. Wanneer er een setje plaatselijke jeugd voorbij raast in platte aluminium bootjes met buitenboordmotor, veroorzaken deze deining in het water en dus een klotspartij. Angstig dobber ik op de golven, met mijn handen om een brugpaal gevouwen, in afwachting van betere vaartijden.
Toen ik bij aankomst in de veilige kanohaven teleurgesteld opmerkte, dat mijn vaarkunsten blijkbaar naar het rijk der fabelen waren verhuisd, vertelde een kanocollega dat de instabiliteit niet door mij werd veroorzaakt maar door de polish, die de kano gladder maakt en dus ook instabieler. Natuurlijk. Het ligt ook helemaal niet aan mij.
Helaas vergeet ik dat regelmatig. Gelukkig zijn er mensen om me heen die in mij geloven, op de momenten dat mijn innerlijke antenne overuren draait en ik het overzicht en het vertrouwen in mezelf kwijt ben.