Koets

De afgelopen drie dagen werd ik ondergedompeld in verhalen, in de held, het narratief en dát leren coachen.

De eerste dag begonnen we met een meditatie, op een grote open vlakte. (In mijn meditatie bevond ik me op de Loonse en Drunense duinen). Plotseling was er een verstuiving in de lucht. Er kwam een koets aan, met galopperende paarden. Vervolgens mochten we ons die koets gaan voorstellen. Met alles erop en eraan.

Ik vond het vooral druk; er werden veel zinnen uitgesproken wat we ons mochten voorstellen dus mijn verbeelding ging als snel met mij aan de haal. In eerste instantie was ik teleurgesteld. Waarom kon ik nou nooit ens ergens mijn aandacht even bijhouden? Vervolgens kwam de lol. Dan zagen die plek en die koets er maar anders uit. Met een glimlach ging ik door de meditatie.

Na afloop mochten we een tekening maken van onze indrukken. Het hoefde niet persé mooi te zijn of kunstig; het ging om de indrukken die we voor onszelf hadden waargenomen.

Natuurlijk had mijn koets geen paarden. Mijn rijtuig huppelde op pootjes en die leken weer op muzieknootjes. De koets zelf had veel glas en had een grote stapel boeken (natuurlijk) op het dak. Daarbovenop bevond zich een klein circustentje . Met knipperende lichten en twee vlaggetjes. Achterop de koets was een enorme schatkist vastgemaakt, waarop “Bagage” was geschilderd.

Een koetsier was er niet. die had ik ook niet in mijn meditatie gevonden, dus ik had aangenomen dat ik zelf mocht sturen. In de koets bevond zich een fijne energie, die mij een vrij gevoel gaf, waardoor ik alles leek te kunnen.

De route of de bestemming van de koets? Ik zou het je niet kunnen vertellen. Geen idee, ik leek geen route te hebben en tot mijn verrassing kon het me echt en oprecht helemaal niet schelen. Als het er maar leuk was en als ik maar nodig was, waar ik mocht zijn. Het is precies die scéne waarin ik me in mijn huidige levensfase bevind.

“Waar is dat feestje?”
Nou hier.
Bij mij. In mij.
Omdat alles wat ik nodig heb gewoon in mij zit. Ik ben niet kapot of gebroken en ik hoef niet te worden gerepareerd. Er is niks stuk: alles is precies zoals het mag zijn.

De grootste schatkist ben ik zelf: elke dag blijf ik mezelf verrassen.