Koffiekorporaal

Donderdagmiddag. Het is weer zover, het moet en kan niet worden uitgesteld. Ik duik met mijn neus onder de bank. Er mag wel even iets onderdoor worden geslingerd. Een stofzuiger of een swiffertje lijkt me geen overbodige luxe.

Langzaam en stijf sta ik op van de bank, waar ik natuurlijk ongegeneerd languit lag te lezen. Pak de stofzuiger uit zijn hok en een lapje. Tot mijn verbazing heeft zich in de tijd dat ik heen en weer loop, een rood-wit geblokte slagboom bij de bank geposteerd. Ernaast staat een blauw wachthuisje, met drie rood/gouden strepen. En een ster.

‘Ho ho, wijfie, dat gaat zo maar niet,’ hoor ik onder me. Naast het wachthuisje staat een korporaal. Met een enorme buik en dito snor. Zijn borst is getooid met vele kleurige medailles en versieringen.

‘U zou hier zomaar even het veld der vergetenen betreden,’ zegt de korporaal nors. ‘Hier stoppen alstublieft.’

Ik zet de stofzuiger uit want ik vrees dat dit nog wel even gaat duren. Zul je net zien: altijd als de moed vindt om iets huishoudelijks te ondernemen en dat ‘even’ wil doen kost het me altijd meer tijd dan me lief is.

‘Ik wil gewoon graag even stofzuigen, meneer’ zeg ik nors. ‘Het is al niet mijn hobby, dus als u even opzij stapt, ben ik er in no time door. U zult amper merken dat ik geweest ben,’ zeg ik erachteraan.

‘Ben jij mal?’ vraagt de korporaal nors. ‘En het is geen meneer, het is korporaal, ja?’ klinkt er bars achteraan. ‘De vorige keer dat je bent langs geweest met je herriemachine waren er maar liefst veertien slachtoffers te betreuren. Om de dooie dood dat ik jou zomaar laat passeren,’ vervolgt de korporaal dreigend.

‘Het veld der vergetenen is niet zomaar even een veldje waar jij kunt doen wat je wilt. Het is een heilig veld en dient overeenkomstig met respect als zodanig te worden betreden,’ zegt de korporaal plechtig.

Ik zucht eens diep.

‘Mevrouwtje,’ zegt de korporaal, ‘de meeste vergeten zaken hier zijn van uzelf hè, en van uw onderdanen. Er ligt iets met Lego, een vergeten varkentje, een vergeten molletje, een halve schroef, veel miniatuurkunstwerkjes van plastic en vele losse haren. En toevallig valt vacht hier onder beschermde goederen in het veld. Het is een heilig goedje voor alles wat hier woont, leeft en werkt.’

Ademloos luister ik.

‘Mevrouwtje?’zeg ik pissig. ‘En hoezo, wat hier wérkt?’ vraag ik. ‘Wat werkt er dan binnen eigenlijk precies onder mijn bank? Wat zorgt er dan voor dat ik toch altijd weer degene ben die het hele zaakje moet opruimen en schoonmaken?’

‘Dat schoonmaken is ook helemaal niet wenselijk, raar vrouwmens,’ zegt de korporaal boos. ‘Als je je wat meer om je eigen huisvolkje zou bekommeren, dan zou je weten dat hier een zenuwwezen leeft.’

‘Dat ben ik zelf dan zeker?’ vraag ik achteloos. ‘Nee vrouwmens, hier leeft en werkt het Zenuwwezen der Vergetelheid. Als hij gestoord wordt in zijn schrijfproces om de geschiedenis van Al-dat-Leeft vast te leggen, vergaat de wereld.’

Ik zucht nog eens diep: het licht in mijn bovenkamer gaat uit. Een-nul voor de korporaal.

‘Oké,” zeg ik tegen hem. ‘Jij wint.’

Langzaam sjok ik naar de bijkeuken, Sjors de stofzuiger rijdt achter me aan. Ik zet Sjors op zijn plek en slenter terug naar de keuken.

‘Koffie?’ vraag ik de korporaal.

Altijd en diep zwart, mevrouw,’ hoor ik hem antwoorden.

Even later slinger ik mezelf terug op de bank, gewapend met een goed boek. Benen omhoog: de groeten. Onder mij klinkt een zacht geslurp, gevolgd door een zacht ‘ha, weer gelukt.’

Deze schrijfopdracht komt voort uit de groep “30 dagen schrijven” die ik in januari ben begonnen. Het onderwerp was: Crime scene investigation: wat woont er onder je bank?

Heb je de schrijfuitdaging van januari gemist en heb je zin om aan te haken? In maart doe ik ‘m nog een keer. Laagdrempelig kennismaken met het plezier van elke dag schrijven. Abonneer je op de Zinnige Mail: zo blijf je op de hoogte.