Terwijl ik mijn fiets een beetje ruw langs de stoep manoeuvreer terwijl ik kleddernat ben door een ‘zomers buitje’, word ik vriendelijk begroet door uitbundig bloeiende paardebloemveldjes in mijn voortuin.
Natuurlijk bloeit het hier weeldiger dan bij mijn buren. Geen idee waarom, het gebeurt. Niet alleen het gras is blijkbaar groener.
Tijd om me tussen de tegels te begeven, teneinde losse eindjes weg te peuteren. Zodat ’t zaakje weer toonbaar is. Fris, fruitig. Ergens in het ontwerp is er iets misgegaan. Het parkeren van je auto’s in de voortuin is duidelijk geen onkruidvrijwaring, zo blijkt.
Ik zie niet echt uit naar onkruid plukken; de laatste tijd piept en kraakt mijn 53-jarige onderrug. Ik betrap me erop dat ik regelmatig het gebaar maak wat mijn vader ook altijd deed, richting zijn bil. Iets met genen?
Wanneer ik naar de achtertuin kijk, schaam ik me een beetje. Ook daar oogt het allemaal wat rommelig en rafelig. Eigen schuld, ik heb dit jaar niet echt gewoed en gewied. Geen tijd. (lees: geen zin).
Tussen de bloeiende hortensia’s en vlinderstruiken groeien genadeloos witte pispotjes en andere nog onbekende en vrolijk gekleurde plantjes. Het staat wel prachtig, dat mag gezegd.
Eenmaal binnen begroet ik de dames-van-samen-bijna-30 die doen alsof ik tien jaar ben weggeweest. Hang mijn jas op en maak een kop koffie . Ik heb nog even voor ik op de pijnbank van de fysio mag.
Bij mijn 53e verjaardag kreeg ik een medisch abonnement cadeau, waarin de overgangs-gynaecoloog, de acupuncturist, de osteopaat en nu dus ook de fysio zich met elkaar verenigen. Ik kan erover mopperen maar ik realiseer me tegelijk dat ik over tien jaar misschien wel heel dankbaar ben voor alles wat ik nu investeer in mijn lichaam qua (zelf)zorg. Zoiets roept mijn acupuncturistenvrouw in elk geval.
Terwijl ik voorzichtig van mijn cappuccino nip, open ik mijn e-mail. Even bijlezen. Een nieuwsbrief van de vogeltuin trekt mijn aandacht. In kleurige letters staat er: “Heb je genoeg van het wieden, snoeien en ander tuinonderhoud? Dan hebben we goed nieuws: juist door je tuin met rust te laten, help je de insecten en de vogels.”
Ineens weet ik wat ik zaterdag NIET ga doen.
Mijn voor- en achtertuin worden een hof van Eden voor alles wat rondvliegt, zoemt en kruipt. Inclusief ikzelf.
8 reacties
Wat heerlijk Odette, ik sluit mij enthousiast bij deze tuinleefstijl aan 😃❤️
Fijn he? Het werkt ook bevrijdend, want deze reden is zo heerlijk om aan de buitenwereld uit te leggen, in plaats van te moeten opbiechten geen zin te hebben 😉
Nu maar hopen dat je buren het overwaaien van enig ongerief ook voor lief nemen. 🌱🌱😉
Er gebeurt iets geks met me. Het lijkt wel of hier reageren makkelijker is dan op fijnbedraad, zou dat komen dat dat toch een soort werksite is?
Mijn buren zijn schatten. Wat fijn dat reageren beter gaat. Klopt ook: de instellingen op dit blog zijn anders ingericht dan op Fijnbedraad. Iets gemakkelijker en een minder hoog spam-hek
Ik bedoelde eigenlijk dat ik spontaner reageer, denk er minder lang over na.🤔
Dat zou heel goed kunnen lieve mevrouw F. Zoiets voelde ik met het schrijven namelijk ook al. Mooi hè? Hoe dat (intern) werkt?
Ik zie dat je bij mij hebt bijgelezen, doet me genoegen.
Eigenlijk is het jammer dat M&G zo gedateerd zijn, ik had wel lol in hun capriolen. Misschien moet ik ze tegen de verkiezingen uit de winterslaap halen.
Oh Absoluut! Zomerslaap moet dat dan zijn, toch? Ik ben benieuwd. Miet & Griet zouden wel eens het verschil kunnen maken in verkiezingstijd. Vooral op zorggebied en onderwijs, gok ik zo. 😉