Meer dan veertig jaar geestelijke achterstand wegwerken. Dat klinkt zwaar en toch is het vrij gemakkelijk. Sinds ik me in het onderwerp HSP ben gaan verdiepen kom ik thuis en regent het kwartjes, ter hoogte van een jaarsalaris.
Soms komt er verdriet om de hoek kijken want wat had ik dit graag eerder geweten. Het had een hoop gebeurtenissen in mijn leven anders kunnen laten verlopen. Correctie: ik had er op een andere, meer ontspannen manier mee kunnen omgaan.
Ik lees, nee, verslind boeken van Antoine van Staveren, Annek Tol en Ilse Sand. Gegierd van het lachen heb ik om de herkenning van een beschrijving van HSP in werk en beroepen. Daarnaast heb ik hartelijk gegrinnikt om het feit waarom ik zo’n ontzettende (bloed)hekel heb aan op vakantie gaan met de auto.
Tegelijkertijd leer ik wat de reden is waarom ik niet meer wil rijden in onze schakelbak terwijl ik het automaatje van #MissAlzheimer omarm. Mijn gegronde hekel aan het werkwoord moeten, krijgt een natuurlijk plekje. Mijn hypernervositeit wanneer ik tijdens werkzaamheden op mijn vingers wordt gekeken, is ook zo’n eyeopener.
Mijn levenswekker gaat af. Het is lente in mijn hoofd en in mijn lijf. De energie stroomt en ik bruis. Ik begrijp nu waarom ik op mijn werk de vele neventaken en -klusjes zo verschrikkelijk graag doe en deze niet zou willen missen.
Keerzijde is dat ik nu ook weet waarom ik eigenlijk niet zo geschikt ben voor het werken op een polikliniek. Een vaag “dingetje” waar ik al een aantal jaren tegenaan loop, zonder daadwerkelijk te kunnen benoemen waarom dat zo voelt. De ongeschiktheid komt niet door mijn collega’s, mijn polizusjes, die zoveel geduld met mij hebben en me liefdevol opvangen en begeleiden. Ook de patiënten zijn geen oorzaak want voor hen ben ik namelijk zeer geschikt. Het is het gedoe eromheen.
Telefoons die rinkelen met een patiënt aan de balie die een pen aan je vraagt, terwijl ook de dokter aan je jasje trekt met de vraag of je de vervolgafspraken en de opname voor diezelfde patiënt aan de balie wel hebt geregeld. En oh ja, het spreekuur van vrijdag moet nog even “omgegooid” want er zit een fout in het rooster. Geloof me, op dagen waarop ik spreekuren draai, doe ik mijn uiterste best om halverwege de dag niet te snauwen of in huilen uit te barsten.
Waar ik dacht aan een burn-out of overspanning: daar heeft het niets mee te maken. Ook ligt het niet aan mij omdat ik te stom ben om te kunnen multitasken. Het is heel simpel: met mijn HSP antenne ben ik gewoon niet geschikt om zes dingen tegelijk op afroep te kunnen doen, zoals een gemiddelde doktersassistente dat wél heel goed kan. (Let wel: ik had het graag gekund!) Ik kan heel goed zes klusjes tegelijk doen, wanneer men mij met rust laat en het op eigen kunst, vliegwerk en inzicht mag want dan wordt het nog geweldig ook.
Overal en nergens zijn op het moment dat er een nieuw computersysteem in werking is, dat gaat wel heel goed. Aan knoppen en draadjes draaien, verschillende beeldschermen vertalen. Vindingrijk en snel schakelen. Het brein juicht. Uitleggen waar gegevens voortaan te vinden zijn en waarom. Helpen. Nodig zijn, met zinvol werk. Daarvan krijg ik vleugels, zo weet ik uit de afgelopen week.
Maar als veel personen tegelijk in een drukke omgeving een beroep op mij doen, dan wordt het lastig. Mijn HSP geweten speelt op omdat ik alles aandachtig, tegelijk, deugdelijk en moreel juist wil doen #stopdetijd. Daar zit hem de kneep. In de angst fouten te maken dwaal ik af, mijn aandacht wordt verdeeld en ik raak niet alleen de draad kwijt, maar ook mezelf. Dat veroorzaakt weer gewetensvol gepieker en gepeins over mijn algeheel functioneren, (overigens totaal niet nodig) waardoor ik mezelf nog slechter ga voelen en in een negatieve spiraal beland. Op zulke dagen kom ik gesloopt thuis.
Moeite hebben met werkprocessen waarvan ik vind dat ze veel sneller en efficiënter zouden kunnen verlopen. Afhaken bij zaken die ik niet nuttig of zinvol vind. Omdat ik het hele plaatje al heb gezien en ook heb gezien hoe het anders kan. Maar door de waarnemingen die ik opvang met mijn antenne en de beren onderweg al heb afgeschoten voor ze überhaupt op de weg zouden kunnen verschijnen, loop ik te ver op zaken vooruit en kan ik niemand op mijn weg meenemen. Die antenne is handig, maar leg maar eens aan een ander uit waarom je persé rechtsaf zou moeten slaan in plaats van links, simpelweg omdat je de weg al hebt “gezien”.
Dingen al weten maar dat niet duidelijk kunnen uitleggen. En toch behoefte hebben aan duidelijke, open communicatie. Typisch HSP.
Voorlopig lees ik dus verder. Niet alleen de boeken van ervaringsdeskundigen maar ook materiaal dat is geschreven uit wetenschappelijk oogpunt. Ik verwonder, leer en groei in reusachtig tempo.
Mijn zelfvertrouwen groeit dapper met me mee.
Plant
Als ik zou kunnen praten…… Oh wacht. Dat doe ik nu. Eens zien, waar ga ik het over hebben? Andere vraag: wie ben ik? Ik
19 reacties
Mooi geschreven! En nu vallen hier ook wel wat kwartjes… bij mij was dat de laatste tijd vooral na het besef een alleengebaren tweeling te zijn, het HSP-deel zit bij mij wat op de achtergrond, maar nu jij zo even heel beknopt en helder wat dingetjes opsomt…. poe. Dank! 🙂
Daarom ben ik het gaan opschrijven, Anuscka. Om anderen te helpen vinden… ❤
Geweldig om te lezen. Deze koers maar aanhouden.
Uiteraard. Je kent me toch? Ik duik erin. 🙂
Wat ontzettend herkenbaar! Mooi geschreven. Je zit op de goeie weg. Liefs xx
Dank je wel…
Lieve Odette, herken er ook het nodige in, moeten toch maar weer eens tzt bijpraten, nu eerst genieten vd zomer en veel liefs van ons
Graag Ria! Na de zomer praten we bij. 🙂
Mooi…
Toch wel benieuwd waarom je beter automaat rijdt. als mede hsp-er rij ik al jaren in een automaat, maar weet eigenlijk niet precies waarom. Heb in ieder geval nooit de link met hsp gelegd 😉
Het is -wat mij betreft- één (honderd!) prikkel(s) minder. Verkeer, route, omgeving, passagiers (evt bemoeien zij zich vrolijk en goedbedoeld tegen de route aan) en dan nog die pokkeversnelling. Wegrijden in zn 3 lukt alleen met kapotte koppeling plaat. (Als dat lukt is het dus niet goed).
Kortom: automaat is voor mij veel rustiger. 😊
Zou ik ook…?? Wat een eyeopener! Inderdaad diverse burnouts, en liever in een hoekje 10 dingen tegelijk dan de drukte van de poli. Ook ‘gezegend’ met een buitengewoon goed gehoor… ik hoor alles: het piepen van de verwarming, het gesuis van de luchtbehandeling, het gezoem van de airco en daarbovenuit het geroezemoes in de wachtlamer, alle collega’s die zich afvragen waar dit… en hoe dat…. en ik die me iedere keer weer verlies in het roepen waar iets ligt… hoe iets moet… en onderdehand doodmoe wordt van alles, inclusief mezelf. Ik ben zo druk, zegt iedereen… heb ik geen adhd (nee, want getest). Ik word druk gemaakt door alles wat erom me heen gebeurt. Dus zo fijn een hoekje om mn ding te doen. Er komt op zulke dagen veel meer uit mn handen. En ik maar roepen: ik word te oud voor die rotzooi. Nog 5 jaar, 9 maanden en een week… dank je wel Odette… zo fijn om al die dingen te ontdekken bij jou. Alleen weet ik niet of dat ‘leerproces bij mij nog aanslaat!
Lieve Ellen, na mijn vakantie kom ik er bij je op terug. Zeker weten dat die leergang ook voor jou zou aanslaan. Als er nu al kwartjea vallen….. ik kom erop terug. Xx
Dank je wel!
Hoi Odette,
Ik herken echt beláchelijk veel in je verhaal, alleen zou ‘het’ bij mij de naam ‘ADD’ hebben. Mijn overgevoeligheid voor prikkels zou daarnaast te wijten zijn aan een emotieregulatiestoornis/persoonlijkheidsstoornis. Nu ben ik eventjes lui en vraag ik jou of je toevallig weet waar het één begint en het ander ophoudt(?)..
HSP is me alleen bekend in grote lijnen, maar wanneer ik ernaar op zoek ga zie ik door de ‘indigo’ kinderen en alle andere generaties aan reincarnatie-kinderen/spiritueel-begaafde-kleuters het bos nog niet wanneer ik er langzaam doorheen slenter. Ik weet dus alleen dat er overlappingen zijn, en dat HSP in de psychiatrie doorgaans nauwelijks meetelt (en ‘ADD’ e.d. veel meer voor de hand ligt). -Al kwam het enige uitgebreide artikel over HSP dat ik gelezen heb wél van de hand van een psychiater. Ik vraag me dus erg af hoe je bij HSP bent uitgekomen? Ik vermoed dat mij een hoop drama bespaard zou zijn gebleven als ik het 10 jaartjes eerder was tegengekomen!
Oh eh.., ik wil je trouwens niet opzadelen met een berg ‘huiswerk’.. Als je toevallig antwoord hebt hoor ik het graag, zo niet dan waag ik me tóch maar eens aan het ‘bos’ 😉 Ik kom sowieso geregeld terug, gezien je creatieve letter-bouwsels!
Hai Anne Elise,
Tot mijn spijt moet ik je bekennen dat ik net op weg ben in het HSP gebied. In de literatuur kom ik veel overlappingen tegen tussen HSP/ADD maar ook verschillen. Waar ik veel aan had zijn de boeken “HSP professioneel gezien”, van Annek Tol en “HSP breder bezien,” door Maria Scheuer.
Daarnaast is elke persoon weer uniek..
Ik vergat te vermelden hoe ik op HSP ben uitgekomen. Ik was een tijdje in behandeling bij een gz verpleegkundige die verder keek als haar neus lang was. Ze opperde dat dit bij me zou kunnen passen (doordat geen enkele “cognitieve” oefening leek te werken). Samen een HSP test doorgewandeld en het klopte gewoon. Door haar ben ik nu bij de goede begeleiding terechtgekomen. Een verademing.
Wat fijn! En dan bedoel ik het verloop van je behandeling/begeleiding. Ik weet uit eigen ervaring dat het een stuk moeizamer/lelijker kan verlopen. Ik ben benieuwd hoe die begeleiding eruit ziet (of moet ik je blog even goed doorlezen? 😉 ), zelf moet ik het vooral zoeken in de apotheek, jammer genoeg.
Bedankt in ieder geval voor de lees-tips! Alvast een stuk beter te behappen dan die berg zoek-resultaten die google uitspuwt 😉 En wat betreft ‘iedereen is uniek’: dat kan ik beamen. Al bestonden er een miljoen stempels.. Ik zal binnenkort even de tijd nemen, ik ben erg benieuwd naar je blog.
Belangrijkste eigenschappen van de HSP zijn een diepe verwerking van emoties en ervaringen, een rijke innerlijke belevingswereld en een overontwikkeld gevoel voor rechtvaardigheid.