Loslaten

Deze week vond ik mezelf zomaar over mijn fietsstuur gebogen, staand op een zekere brug, ergens in de Wijdewormer. Blijkbaar zomaar naartoe gefietst.

Het pand staat al ruim een half jaar in mijn telefoon onder funda opgeslagen. Waarom? Geen idee, iets met zelfkastijding. Ik moet er niet aan denken om weer vijf jaar te verbouwen en toch is er blijkbaar iets wat maakt dat het pand me blijft intrigeren.

In de verte zie ik twee stipjes aankomen. Eenmaal dichterbij lopen twee oudere mensen de brug op. Ze kijken naar mij en vragen of ze iets voor me kunnen doen. “Nee hoor,” zeg ik. “Ik sta hier gewoon maar wat te mijmeren.”

“Het is al een oude boerderij hoor,” laat de man vallen. “Klopt,” zei ik, “vol authentieke delen en als ik eraan denk wat er allemaal zou mogen gebeuren krijg ik spontane jeuk en maagpijn, maar het is de moeite waard. Het pand heeft potentie. Al was het alleen maar vanwege het uitzicht en de vele wilgen die er staan.”

“Zou u het laten staan dan?” vraagt de vrouw verbaasd, haar rimpelige hand heeft ze over de brugleuning gelegd. Al die tijd is ze stil geweest en heeft ze geluisterd. “Oh zeker,” roep ik resoluut.

“Er ligt veel werk: de fundering, (terwijl ik het uitspreek draai ik met mijn ogen) er mogen nieuwe kozijnen, er is veel schilderwerk, het dak zakt in, er is asbest, en ook met de hooikap moet iets. Het achterste gebouw zou ik platgooien, omwille van het uitzicht en waar de garage staat zou ik een klein houten prieeltje neerzetten. Voor ‘t schrijven.”

“En ik zou natuurlijk isoleren, de schoorsteen inspecteren en intact laten en ik zou een mooie houtkachel naar binnen slepen,” ratel ik door. “Volgens mij is het uitzicht hier alle seizoenen prachtig, wanneer je uit het raam kijkt.”

Ademloos staan de twee te luisteren. “Hij kan me wat,” bromt de vrouw. “Zij krijgt het,” zegt de man. “De makelaar en zijn projectman kunnen het dak op, ik doe het niet.”

Verbijsterd en met een bonkend hart fiets ik even later door de eindeloze Zuiderweg met de kale bomen naar huis, een bos onbekende sleutels in mijn hand geklemd.

Uitgeput schrik ik wakker. Kijk met een verhit hoofd om me heen, zie het vertrouwde rolgordijn met de lichtspleet en voel mijn eigen dekbed dat strak om me heen is getrokken. Naast me ligt mijn eigen vent, in zijn eigen slaapritme verblijvend.

Ik schrijf de droom in korte bewoordingen op, grijns en ga naar het werk. De rest van de dag besteed ik er geen aandacht aan.

Een dag later scroll ik doelloos rond op funda, nog altijd heb ik een bepaald adres bewaard. Toch even kijken, tussen de favorieten.

Een rode balk verraadt een boodschap: de definitieve verkoop van de boerderij in de Wijdewormer, mijn haat/liefde pand, is een feit. Niks meer voorbehoud, het is gedaan.

Ik veeg naar links en verwijder de Wijdewormer uit mijn favorieten.

Tijd om los te laten.