Memoriaal

De fiere vrouw loopt langs de waterlijn. Woeste witte schuimvlokken voeren een zwanenmeer uit over haar rubberen laarzen, die kouwelijk aanvoelen maar zeer geschikt zijn om het zand mee te doorploegen. Het luide geruis van de zee overstemt haar zware gedachten.
De westenwind wappert langs haar gebogen lichaam. Voorzichtig loopt ze het water tegemoet, hogere golven ontwijkend. Ze geniet van de vele kleuren dat het zeewater vandaag bevat. Grijs, maar ook groen, blauw en grijs, schitteren door het water. Waar golven de lucht bijna raken verschijnen kleine diamantjes, welke schitteren in het gouden tegenlicht van de middagzon.
Een traan zoekt kronkelend zijn route langs haar wangen. Een droge snik breekt. De fiere vrouw stort haar overvloed aan rouwkost luid schreeuwend uit over het strand. Haar schokkende schouders verliezen hun last. Tot haar verbazing voelt ze, hoe haar borst weer wat lucht kan bevatten. Bevrijding zoekt zijn weg naar haar kruin, onderweg een voorzichtige glimlach op haar gezicht achterlatend.
Haar hand verdwijnt in haar rechter jaszak, zoekt het boterhamzakje. Het is goed dichtgeknoopt. Het is fijn om de inhoud ervan vandaag te kunnen vrijlaten. Stukje bij beetje voelt ze zich loskomen van de grote berg rouwkost die ze elke dag met een kleine lepel opeet. De berg slinkt langzaam maar met ieder stukje pijn wat ze kan aanvaarden en kan loslaten verschijnt er licht aan de horizon.
Met stramme vingers maakt de fiere vrouw het boterhamzakje open en met een troebele blik wappert ze de inhoud van het zakje uit, over zee. “Vooruit maar lieverd, terug naar het water. Roei ze.” De westenwind denkt blijkbaar wat anders want slechts een deel van het zakje belandt in zee. De rest heeft zich als grijze grauwe stipjes en vlekjes verzameld op haar parka. Verschrikt kijkt de fiere vrouw om zich heen. Niemand te zien, godzijdank. Een kriebel in haar neus overvalt haar en ineens voelt ze haar borst opnieuw schokken. Haar mondhoeken zoeken zich ongestuurd een weg naar boven en uit haar mond ontsnapt een harde lach. Ze giert het uit. Het is te gek voor woorden en ineens weet ze het zeker. Tussen moeder en dochter bestaat absoluut een loslaat-probleem.
De parka wordt uit gewapperd richting de duinen, met de wind mee. Moge mams haar weg ook over land weer kunnen vinden. Een staccato van vier woorden repeteert zich een weg tussen haar oren, richting haar hart. “Ik wilde zo graag,” hoort ze zachtjes fluisteren. De tijding wordt meegevoerd in de ruisende westenwind, richting de duintoppen.
De fiere vrouw wandelt langzaam over het strand terug, genietend van de zilte zeelucht. Even later zit ze in een verwarmd strandpaviljoen, met haar hoofd in de zon. Haar handen heeft ze om een dampende kop koffie geklemd. Een brede glimlach siert haar gezicht.
Castricum, 21-02-2014