Microsoftie

Sinds de laatste Windows update had ik zomaar ineens een hinderlijk wolkje onderin mijn beeldscherm cadeau gekregen. Op andere keren kwam er een zonnetje. En iets met graden. Uiteraard lag dat aan het (voorspelde) weer van de dag.
 
Zulke spontane dingen wil ik niet want ik houd niet van poespas in mijn beeldscherm. Het leidt af, mijn hoofd is van nature al druk genoeg, daar heeft ze geen icoontjes bij nodig. Daarnaast had ik er ook niet om gevraagd. Maar zoals bij wel meer dingen van Windhoos, of liever gezegd Microsoft, geven ze je soms dingen cadeau die je niet wilt.
Bijna als het leven zelf.
 
Al enkele malen had ik geprobeerd om het zaakje weg te dubbelklikken. Maar daarmee ging het niet weg, ik kreeg juist meer gedoe. Bovendien kwam ik elke keer automatisch terecht op MSN. Dat maakte me ongelukkig, met onzinfilmpjes en nieuws over niks.
 
Googlen op werkbalkinformatie werd al gauw gegoochel. Het leverde me behalve irritaties over de vele reclames geen bijzonderheden op. Ik werd er verdrietig van, later werd ik geïrriteerd. En toen werd ik boos.
 
Dat ben ik overigens zelden. Mijn boosheid kan namelijk zó in een museum, met een bordje “nauwelijks gebruikt”. Ik zou vaker boos mogen worden want het helpt wel, soms gebeuren er wonderen. Dan worden de boodschappen gratis bezorgd, of ik krijg drie maanden gratis films van Ziggo.
 
Toen ik met mijn onbevangen vingertjes woest bleef klikken op de werkbalk, (of misschien ernaast) , kwam er iets met “weergave” in beeld. Met ’n hulpscherm. Ergens klikte ik op uitschakelen. Ik kruiste mijn vingers. Een maagdelijke taakbalk, met alleen mijn eigen vastgezette taakjes, kwam in beeld. Verheugd toverde ik een grijns op mijn smoel en hief mijn gebalde vuisten richting plafond. Een-nul voor mij.
Eet dat, Microsoft.