Aeropuerto El Pratt De Llobregat. Miércoles tardes, woensdagavond. Veel mensen. Mucho mundial, overal vandaan.
Destinacion desconocido. Sentimiento un poco triste y un poco feliz. Viajer est emoción. Muy llorar y reír. Als in el vida. Con amor en met een lach en een traan.
Waar ik normaal gesproken onderduik en letterlijk ten onder ga aan de gevoelens van andere mensen,word ik muy féliz wanneer ik rondwandel op een vliegveld. Ondanks de gemengde émocion.
In mijn SteenkoolSpaans vraag ik een moccalatte con crema en een bocadillo jamon serrano. Mijn Spaanse afsluiter. Todos los tiempos.
Ik zetel in een bankje voor vier en antwoord “Si señora, esta libre” wanneer een mevrouw vragend stilhoudt.
Een meneer voegt zich erbij. Er wordt een doekje tevoorschijn getoverd en een zwart bekertje met dobbelstenen.
“We kunnen hoor Jan,” hoor ik. Yahtzee begint. Rammelend. Ik sta op, raap mijn spullen bij elkaar en loop weg.
Sin émocion.
Plant
Als ik zou kunnen praten…… Oh wacht. Dat doe ik nu. Eens zien, waar ga ik het over hebben? Andere vraag: wie ben ik? Ik
2 reacties
Oh nee he, vreselijk die rammelbak. Voor mij valt het onder de minder aangename campinggeluiden.
Alweer een beetje gewend? De zomerkleedjes kunnen opgeborgen. ;0((
Haha! Hoop dat het volop genieten was in gezelschap van Zon…💛