Niet klassiek

Valentijnsdag, 2013.

Er ligt sneeuw. Tussen december en nu is een flink pak gevallen en het blijft maar koud. De groep Zorgengelen die al enkele maanden over de voer komen, glibberen en klauteren het stoepje op, dat ik dagelijks veeg.

Vandaag stopt er echter een Audi TT cabrio voor het huis. Er stapt een wonderlijk ogende man uit. Zijn haar is één kant op gekamd en dat wordt als luikje opgetild, wanneer de Noordooster er vat op krijgt. Eenmaal in de kamer blijkt dat hij een jongedame in zijn kielzog heeft meegenomen. Een arts in opleiding. Plechtig legt de man uit wat hij komt doen en dat ik op enig moment de kamer moet verlaten. Voor nu mag ik erbij blijven.

Ik probeer mijn moeder niet aan te kijken en ik zie dat zij mij ook ontwijkt. Dat ligt hem niet in de lading van het gesprek maar in de wonderlijke verschijning van deze man. Die mijn moeder en ik beiden niet willen uitlachen omdat hij er zo vreemd uitziet. Deze man is belangrijk vandaag want hij heeft een doorslaggevende stem in het euthanasieproces van mijn moeder. Zegt de huisarts.

Even later zit de SCEN arts in een bijna gezellig te noemen setting met mijn moeder – de patiënt – te kletsen. Hij neemt de tijd en luistert aandachtig, meer dan andere mensen gedurende dit ziekteproces hebben gedaan. Ik vraag of hij misschien iets van koffie of thee lust, waarop hij antwoordt dat hij dat nooit doet en daar nu graag een uitzondering voor maakt. Koffie met twee klontjes voor de dokter, thee voor de jonge arts.

Mijn moeder vertelt hoe ze in Amsterdam terecht is gekomen. Hoe ze als meisje van dag-en-nacht in het doktersgezin leefde, waar muziek spelen en lezen werden gestimuleerd. Dat ze nog nooit zoveel boeken bij elkaar had gezien, eerst met de blokfluit door het Vliegenbos wandelde om te oefenen en later met de viool die ze had gekregen. Zomaar. Nou niet zomaar: ze kreeg die viool omdat ze er tot eigen verbazing een deuntje kon spelen. Uit haar hoofd. Ze vertelt levendig over haar liefde voor Mozart. Zijn muziek en zijn eigenzinnigheid. Het wordt omlijst door de tonen van het klarinetconcert, dat zachtjes speelt.

Wanneer thee en koffie op zijn, stel ik de vraag of ik de kamer zal verlaten. Er is iets dat mag worden uitgesproken, toch? Het is niet nodig, stelt de SCEN arts me gerust. De huisarts was bang geweest voor een depressie maar daar lijkt in het geheel geen sprake van.

De SCEN arts neemt de tijd voor mijn moeder en blijkt een van de weinige mensen te zijn, die haar laat uitpraten. Wanneer hij vertrekt wenst hij mijn moeder een mooie laatste feestweek. Met een knipoog. En hij wenst haar nog veel plezier met haar klassieke muziek.

“Dan heeft u niet goed geluisterd,” zei mijn moeder – vrij vinnig voor haar doen.

“Ik houd niet van klassieke muziek, maar van Mozart.”

Een week later ging ze over, één van haar vierhonderdvijfenvijftig glimlachen achterlatend.

Vanmorgen werd ik wakker en scheen de maan door het badkamerraam. Hallo mam, daar ben je.