November

Een jaar geleden wandelden mams en ik door de schoonheid van het najaar. Allebei vonden we, ondanks het grillige verloop van mams’ ziekte, dat we de allermooiste herfst ooit beleefden, al wisten we niet, dat het ook onze laatste gezamenlijke herfst zou zijn.
Ik wandelde achter de rolstoel want lopen was voor mijn moeder geen optie meer. Ik had haar goed ingepakt. November kan best fris aanvoelen, zeker wanneer je door een -toen nog- onbekende sluipmoordenaar tot zitten bent veroordeeld. Na een rondje om het verpleeghuis te hebben gelopen kwamen we in het park, alwaar we ons vergaapten aan de schoonheid van de vele treurwilgen, die rond het water stonden opgesteld.
“Ik begrijp niet, waarom mensen deze boom een treurwilg noemen,” sprak mams. “Haar takken zijn van buitengewone schoonheid. Van mei tot en met november is zij groen gesluierd. Eigenlijk is ze de blijvende bruid onder het boomvolk .” Samen bewonderden we de prachtige bladerkroon die vanuit de hemel tot in het water leek te reiken.
Een jaar later fiets ik langs dezelfde boom. Dit keer kan de schoonheid me niet bekoren, sterker nog: ik zie enkel treurnis in de vorm van haar lange kleurloze armen, die jammerlijk in het water hangen. Haar blaadjes keren zich afvallig van haar af. Ze lijkt niet alleen haar schoonheid maar ook haar inhoud te hebben verloren. Peinzend bedenk ik, dat deze treurwilg en ik meerdere overeenkomsten hebben, dit najaar.
Ik fiets naar huis en neem me voor om volgend jaar de boom opnieuw te bezoeken. In het voorjaar. Hopelijk hebben zij en ik dan beiden onze glans dan weer een beetje teruggevonden.