Nu is later, straks

Voorzichtig manoeuvreer ik met mijn fiets met bloemenbak voorop langs de geparkeerde auto’s in de straat waar de oude basisschool van zoon is gevestigd. Blijkbaar is een continurooster ingevoerd want op de tijd waarop ik vroeger nog even snel een boodschap kon halen heeft zich een kwetterende massa gevormd -met smartphones in de ouderlijke hand of aan het ouderlijk oor – rond de deuren van het schoolplein.
Op het plein zelf rennen kleutertjes in gekleurde kleertjes opgetogen naar hun ouders, met soms in hun kielzog een medekleutertje. Dat wordt kleuren zo meteen, of buiten spelen, het kan zomaar van alles zijn, op de leeftijd van vier en vijf jaar is het leven nog een sprookje, is het gras torenhoog en elke zandheuvel een avonturenberg.
Even gaan mijn gedachten terug in de tijd, zie ik mijn kleine blonde kleuter onvermoeibaar rondrennen, met een grote grijns op zijn gezicht. Wat kon hij rennen en vliegen. Onvermoeibaar was hij, in tegenstelling tot zijn moeder. Vertederd kijk ik naar de bewegingen van het kleine grut, dat in bakfietsen klautert en kwetterend naar huis wordt vervoerd. Ze doen me denken aan kleine blije vogeltjes, licht ven veren en gewicht, niet gehinderd door menselijke negativiteit en vrij van jammerlijk gezever.
Wat jammer eigenlijk, dat je dan als kleutermoeder zo vaak met andere dingen bezig bent. Bezig moet zijn. Bijvoorbeeld met de keus voor het avondmaal en hoe dat op tafel komt. Doende met het halen en brengen van en naar clubjes. Snelle boodschapjes die nog even moeten. Geen zin hebben in juist dat ene kleutertje waarmee je kind enthousiast komt aangezeuld en die toch echt, heus moet komen meespelen.
Wat is het hard gegaan. In vogelvlucht. Mijn eigen kleuter is inmiddels volwassen geworden, is een halve meter langer dan ik, heeft de ogen van zijn vader en de vele glimlachen van mijn moeder, waarmee hij nogal eens een potje breken kan.
Terwijl ik vertederd kijk naar het kleine grut wat over en van het schoolplein dendert, voel ik met wat weemoed de jaren verglijden. Een ding weet ik zeker: de huidige moeders die nu op het schoolplein staan kunnen niet half de intensiteit van dit schoolplein beleven zoals ik het nu ervaar. Met een vleugje weemoed, overgoten met een sausje van spijt omdat het allemaal zo snel voorbij is gegaan.
Zo gaat het ook gewoon, met tijd. Ze vliegt en je kunt er helaas niet altijd bij stil staan. We zijn per slot van rekening ook gewoon maar mensen die nooit echt helemaal in het moment zelf leven, hoe graag we dat ook zouden willen. Ergens gaat altijd wel een telefoon af, ergens roept altijd wel een kind, partner of collega om je hulp of expertise en dus word je regelmatig uit je “nu” gesleurd. En zo moet dat ook want ook dat is leven.
Straks is later, met een terugblik naar vroeger.