Gisteren werd ik op ludieke wijze in beeld gebracht door Mariët van de Merwe, illustrator bij MMM Illustraties op een ander platform. Haar illustratie van mij, compleet met lampenkap als hoofddeksel, raakte en ontroerde mij.
Het was een dank-je-wel geweest voor een gedichtje wat ik haar had gestuurd als reactie op een prachtig plaatje van een sneeuwklokje, dat zij in een reactie plaatste. Sneeuwklokjes, waarover ik boeken zou kunnen schrijven. Mijn vaders vriendinnen, die elk jaar weer terugkeren op de plek waar ze decennia terug werden gepland. Een teken van “ik ben er nog”. Ik vind dat mooi. En ik vind het ook mooi, dat mijn band met sneeuwklokjes ook anderen begint te raken.
Het plaatje van Mariët was een tekening van mij, met een bijzonder hoofddeksel. Een lamp. Het is ook mijn profielfoto op Linkedin. Iemand sprak over mijn bijzondere hoofddeksels. Eerlijk gezegd dacht ik dat het wel meeviel, maar toen ik later mijn I-cloud fotorol eens op de smartphone bekeek lag ik stiekem toch wel in een deuk. Want ja, ik draag regelmatig een hoofddeksel en ja, het gaat echt van lampenkap tot boek, een krantenmuts, een tiara met sluier en heel af en toe zet ik een tas op mijn hoofd.
Hoofddeksels. Ja, ik draag ze graag. Niet alleen heb ik een hoedenhoofd maar ik bedek mijn hoofd ook graag, doordat ze zoveel informatie en schatten bevat die ik graag veilig bewaak, zeg maar. Bedekseld en verkluisd. Want er zwerft zoveel los rond, in mijn bovenkamer.
Woeste plannen en prachtige ideeën bijvoorbeeld. Uitvindsels, ont-wikkelingen, losse hoofdstukken van niet-geschreven boeken. Fotografisch opgeslagen beelden van geluk en verdriet en ook de plattegrond van mijn hoofdelijke gebruiksaanwijzing ontbreken niet. Ofwel de notulen van het rariteitenkabinet, dat regelmatig in mijn bovenkamer vergadert.
Stel je nou toch voor dat dit alles met zo’n storm als Corrie uit mijn hoofd waait? Bovendien geef ik in mijn trainingen deze hoofddeksels vaak een hoofdrol. Die van ont-dekselaar.
Dan laat ik mijn deelnemers iets in je huis zoeken wat ze op hun hoofd kunnen zetten. Maakt niet uit wat. En dan mogen ze daarna vertellen wie ze nu écht zijn en wat ze nog onder hun pet houden.
Zo ontdekken mensen regelmatig hun eigen – nog – onbekende kwaliteiten, waarvan achteraf blijkt dat de mensheid ze hard nodig heeft. Tja. Soms mag je een voorwerp inzetten om te vertellen wie je bent, als je het zelf even niet meer weet.
De illustratie van Mariët vind je hier:
2 reacties
Leuk gebaar. Die sneeuwklokjes doen veel goed! Wat een origineel idee om je cursisten een hoofddeksel te laten zoeken.
Ah… die sneeuwklokjes 😉
Dat werken met hoofddeksels en voorwerpen leek eerst een raar idee, maar zoals met zoveel dingen bij mij: raar werkt. Het blijkt een stuk makkelijker om je hoed of je lievelingsjurk iets over jezelf te laten vertellen als je het zelf te moeilijk vindt.