Donderdagmiddag, vijf over vijf. Ik stuur mijn fiets over het grindpad, gehaast om binnen te komen. Door het huis zie ik lichtjes om de beurt verschijnen, aan beide zijden. Doornat geregend stap ik over de drempel, schud mijn jas uit, zet mijn tas weg en trek mijn schoenen uit. De hondjes komen me tegemoet, begroeten me alsof ik honderd jaar ben weggeweest.
In de gezellig verlichte kamer ontwaar ik de jongeman, zittend op de poef, die hij strategisch voor de open deur van Noorse bosgod heeft geschoven. Behoedzaam legt hij nog wat stukken hout op het vuur. Een warme gloed verspreidt zich door de ruimte, verwarmt mijn hart.
Ongevraagd verricht hij hand- en spandiensten, kookt, regelt, werkt, spint tussen de bedrijven door zijn eigen levensweb. Trots en tegelijkertijd angstig voor verlies – alles in dit leven is slechts geleend – kijk ik naar hem op. In de ogen van zijn vader lees ik het vertrouwen in de verwachting van alles wat nog gaat komen, nog onbegrensd.
Zijn ontwikkeling tot meneer beleef ik als een buitengewoon bijzondere en leerzame ervaring.
Plant
Als ik zou kunnen praten…… Oh wacht. Dat doe ik nu. Eens zien, waar ga ik het over hebben? Andere vraag: wie ben ik? Ik
3 reacties
Wat een verandering in ongeveer zes jaar.
Leuk dat je zo af en toe, zonder zijn privacy aan te tasten, laat weten hoe hij vordert. Doe je goed. Opvoeden blijkbaar ook.
Zo te lezen maak je er een warme vent van.
Je begrijpt precies hoe ik het heb willen schrijven want zo is het. Uitgesproken is de betovering verdwenen en de vertrouwelijkheid ook…. dank voor je reactie Ferrara. Dikke zoen.
Mooi verwoord in woorden van voelen Odette.
Fijn weekend voor jou!