Oploskoffie

Bij oploskoffie denk ik altijd ogenblikkelijk aan mijn moeder. Niet dat zij ervan hield noch dat ze het dronk. Mijn moeder grossierde in halfponds-pakken DE. Met altijd wat in voorraad, voor de je-weet-maar-nooit.

Nu we dagelijks om de oren worden geslagen met de oorlog van Oekraïne, de gascrisis en de op handen zijnde huizencrisis, denk ik regelmatig terug aan haar voorraadkast. De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik onlangs pas haar pakje “nasikruiden” van Honig heb durven weggooien. Iets met nostalgie.

Oploskoffie bewaar ik in mijn huis niet in een potje. Het zit in mij verankerd. Ooit was er een tijd dat ik elke dag bij mijn moeder, tevens de buurvrouw, buurtte. Vóór ik naar het werk ging of naar wat dan ook. Soms bijvoorbeeld op een maandagmorgen, rond half acht. Bijna klaar om naar mijn werk te vertrekken. Mijn kind, nog zeer verdwaald in zijn tekenfilmwereld, kuste ik vast gedag en ik vertelde hem dat ik na de koffie bij opoe, mijn moeder, nog even bij hem terug zou komen. Meestal knikte hij wat verdwaasd, met een half oog ín Spongebob verzonken.

Dan stapte ik de tussendeur door en daarmee ook een stukje in de tijd. Mijn moeder zat er altijd klaar voor, afstandsbediening in de hand. Met geur van verse Dee-Ee in mijn neus huppelde ik naar de keuken voor een verse kop, afgemaakt met een wolkje Friesche Vlag. De échte.

Gezamenlijk keken we naar het RTL-nieuws. Met Jan. Bush trad af; Obama trad aan. Mijn moeder en ik vonden het allebei geweldig, zaten bijna met ons hoofd ín de teevee en staken de loftrompet af. Dat deden we direct ook voor de prachtige mevrouw Obama. Wat een mooi stel.

Op een koude woensdagmorgen in de laatste winter van mijn moeder, enkele jaren later, keken we onder het genot van een vers kopje DE zwijgend naar het aankondigen van het aftreden van de Paus, in 2013. Hoewel mijn moeder een Rooms Katholieke inborst had, hield ze zich verre van kerk en jurkmansen, zoals ze de bisschoppen plachtte te noemen.  Toch heeft ze het altijd jammer gevonden dat Paus Benedictus ermee mocht uitscheiden en zij (toen) nog niet. Ik weet zeker dat mijn moeder het achteraf schitterend zou hebben gevonden dat ze toch mooi een week eerder dan de Paus mocht afhaken.

Mijn moeder en ik bedachten tijdens onze ontbijtnieuwssessies voor veel dingen een beter plan dan wat ze in Den Haag deden. Gewoon wél die acht rijbanen open gooien van de Coentunnel. Niks rood kruisje. En de OV kaart zou het niet worden. Liever wilden we de strippenkaart, waarmee grijs rijden een mogelijkheid bleef voor de creatieve mens met weinig centen.

Vanmorgen luisterde ik met een half oor naar het SBS nieuws, met mijn neus nog in de I pad. Een man met een bovenmatig irritante stem leest geen nieuws voor, maar vult het vast in. Met verschillende bomaanslagen per minuut en natuurlijk met de oorlog in Oekraïne. Plus de dagelijkse complottheorietjes over benzineprijzen en Corona. Ik kijk en volg het allemaal maar half, zonder mijn dubbele Dee-Ee.

Passende en oplossende gedachten over de huidige wereldproblematiek blijven uit. Ik vraag me af hoe dat nou verder moet. Ik mis mijn oploskoffie. Al bijna tien jaar.