Pelgrimsbrief

Mijn naam is Odette en ik ben op reis.

Al mijn hele leven, dat mag gezegd worden. Maar nu ben ik onderweg naar een nieuw deel van mij dat zich voorzichtig laat zien en waar ik nieuwsgierig naar ben.  Het heet zelfbewust zijn en is een onontgonnen gebied.

Een Serengeti.

Ik reis en onderzoek het op een manier die passend is bij wie ik ben en aansluit bij mijn talenten en kwaliteiten. Ik vind het spannend want op dit moment weet ik nog niet of zelfbewust zijn past bij andere kwaliteiten zoals speelsheid en creativiteit. Zoals ik er nu naar kijk is zelfbewust zijn vooral een statische houding. Het punt is dat ik de dingen die ik nog niet ken vooral als statisch en afstandelijk beschouw. Iets dat ‘geleerd’ mag worden, theoretisch moet benaderen terwijl ik er net zo goed mee kan experimenteren.

Zelfbewust zijn is nieuw. Ben me bewust van mijn eigen waarde en mijn kwaliteiten. Mag ook, nu ik 55 word en middels experimenteren rondom zelfontwikkeling mijn inkomen genereer. In-komen. Ik mocht er drie jaar in komen. Nu is het genoeg

Ik ben iemand die graag experimenteert om te ervaren wat werkt. Ik ga gemakkelijk met mensen in gesprek waarbij ik de kwetsbaarheid niet schuw. Mensen vertellen ook graag aan mij. In ruil voor een maaltijd en onderdak kan ik je veel verhalen vertellen. Over mezelf en over de mooie, lieve mensen die ik tot nog toe op mijn route ben tegengekomen. Elk van hen is me lief geworden.  Zij hebben mij mede gebracht tot waar ik ben gekomen.

Ik ben een ontdekkingsreiziger. Niet zozeer in plaats, wel van tijd en van woorden. Ik pelgrimeer graag in mijn eigen omgeving. Met veel woorden want elk woord doet ertoe en kan iets anders betekenen. Dat betekent ook dat mijn woorden aan verandering onderhevig zijn en mee transformeren. Naar een verschoning: niet om mijn straatje schoon te vegen maar om mezelf te verschonen van onzuiverheden die zich nog in mij en mijn omgeving bevinden en die me in de weg zitten.

Woorden als tegen, bijvoorbeeld. Ik ben liever vóór.

Ik ben voorstander van het verschonen van taal: opletten wat je zegt en tegen wie. Niet zozeer als mond houden en voorzichtig zijn maar zorgvuldig woorden kiezend. Juist omdat ze van alles kunnen betekenen en passend bij mijn waarheid: hoe zuiver is deze?

Ik ben een kei in wandelen. Urenlang en zonder moeite. Zware arbeid kan ik niet verrichten maar mensen die vermoeid zijn, die worstelen met zichzelf en het leven, kan ik met een goed gesprek verlichten van overtollige ballast, zodat ze lichter verder kunnen reizen. Ik word ook wel een tondeldoosje genoemd: een aanstekertje. Ik breng ook graag licht, omkleed met goede wensjes en gedachten.

Schrijvend realiseer ik me: ben ik dit echt? Wil ik dit zijn? Een sprekend orakel, voorzien van vulpennen en briefpapier, teneinde verhalen te delen die zijn opgeschreven? Helemaal niet.

Eigenlijk ben ik op doorreis. Van niemandsland via Nergensbergen naar weet-ik-veel. Om in Nooitgedacht te belanden, waar mijn zelfbewust zijn klaar zit, met warme chocolade en een flinke koek. Een warme  mantel om haar schouders gevouwen. Op een plek waar ze niet over het hoofd kan worden gezien om door mij gevonden te worden en waar kwetsbaarheid net zo gewoon is als een dagelijkse vitaminepil.

Ik vraag me af hoe ze eruit ziet en wat ze mij te vertellen heeft. Ik ben nieuwsgierig naar haar en naar de route waarlangs ze bij mij is uitgekomen. Misschien vraagt ze zich wel af waar ik blijf, want ik ben lang weggebleven.

Ik zie naar haar uit.  

Uit: Winterkeren 2024-2025, getuigschrift van een pelgrim

Heel vroeger kreeg een pelgrim een getuigschrift mee van de priester of bisschop. Hierin werd het karakter en het (reis)doel van de pelgrim beschreven. Met zo’n getuigschrift onderscheidde de pelgrim zich van landlopers en hellevegen. Met de brief kon hij onderweg om hulp vragen. Een maaltijd en een overnachting bijvoorbeeld. In ruil daarvoor kon de pelgrim aan de hand van zijn getuigschrift iets over zichzelf vertellen, als betaling.