Penvriendin

Dag lieve, bijna 51-jarige,

 

Wat een jaar was dit! Een jaar waarin energie het hoofdzelfstandig naamwoord werd naast dat andere zelfstandig naamwoord van het jaar, genaamd Corona. Ik heb je het afgelopen jaar zien groeien en het maakt me ongelooflijk trots om daar vandaag een stukje over te mogen delen.

 

Eind 2019 ontmoette je het begrip compassie. Het was alsof er een bommetje viel. Het regende kwartjes in je hoofd en het betekende een ommekeer in je leven. Je ging gezond leven en eindelijk begon je met goed voor jezelf te zorgen. Niet zozeer door te sporten, je ging ook beter voor jezelf zorgen qua voeding. Het vergif ging overboord, het was genoeg geweest. Geen gif meer; opletten met de suikers, geen vloeibaar gif meer en geestelijk liet je je niet meer in de luren leggen.

 

Geestelijk was overigens wel de lastigste. Het gif van overtuigingen. Het gif van goed zijn, of juist niet goed genoeg. Wat heb je ermee geworsteld. En wat vond je het moeilijk om uiteindelijk van jezelf te mogen vertellen waar je dan wél goed in was. Wat je maakt, tot wie je bent. Maar het is gelukt. Jij noemt het doe-maar-watteritis, en ik zie tot mijn genoegen dat iedereen die je een beetje kent die term inmiddels begint te omarmen, omdat je echt simpelweg niet weet hoe je het anders mag noemen. En doe-maar-watteritis past bij jou. Je hebt het zo prachtig eigen gemaakt.

 

Ja, die verjaardag, vorig jaar. Twintigtwintig en dan vijftig worden. In de ochtend had je een enorme kartonnen doos gekregen, met 1970 erop. Er had werkelijk van alles ingezeten, het leek wel een reis. Er waren krantenberichten uit 1970, bioscoopnieuws (en zelfgemaakte kaartjes om de films met zijn viertjes thuis te kijken) en er kwamen allerlei nieuwtjes en dingetjes uit maart 1970 voorbij.  Je zoon en je schoondochter hadden het niet beter kunnen maken. In tranen stond je te grabbelen en verwonderd ontdekte je, hoeveel er eigenlijk in die doos paste.

 

Daarnaast kreeg je je eigen digitale camera. Je had je verjaardag eigenlijk als een “op mezelf dag” gepland, alleen was iedereen toevallig vrij (of nagenoeg vrij) dus werd er uitgebreid koffie gedronken, uitgepakt en na de koffie vertrok je met je lief naar het strand. Honden ook mee, heerlijk uitgelaten en alles gefotografeerd. Nogmaals koffie gedaan, nu aan zee met een stuk taart erbij. Het was prachtig weer, dat vond je best gek want op jouw verjaardag is er meestal mist, storm, hagel en regen.

 

’s Avonds ging je voor de laatste keer in 2020 uit eten, alleen wist je dat nog niet. Eerst nog even gezeten op een uitgestorven Leidseplein. Later uit eten bij de indiaan, ergens in een straatje achteraf. Samen met opnieuw je zoon en je schoondochter. Je hebt vaak laten vallen dat je die dag als zo bijzonder hebt ervaren. Die dag samen, terwijl ’t niet zo was gepland en toch gebeurde.

 

Een dag later ging de wereld op slot, veranderde er veel. Thuiswerken werd ineens geïntroduceerd. Gelukkig had je een werkcomputer, dus er hoefde weinig te worden geregeld en heel af en toe werkte je al thuis, dus het zou wel wennen. Er kwam een maandag woensdagploeg en een dinsdag donderdag ploeg. Om de week werkte je op vrijdag.

 

Na twee maanden was je er wel klaar mee, met dat rooster. Wie niet, overigens. Wat wel een mooie bijkomstigheid was, is dat je tijdens de lockdown besloot om weer te gaan leren. En hoe. Je begon met een cursus, online, in het Engels. Bij Yale, dat vond je zo geweldig klinken. Yale, de beroemde universiteit aan de andere kant van de oceaan. Online leren opende een nieuwe wereld voor jou naar andere vormen van leren. Met “the science of wellbeing” werd je niet alleen gelukkiger, je leefde het voor, sloot je opleiding af met een vette cum laude en kreeg je complimenten juist voor het feit dat je alles zo fris en sprankelend had verwoord in je eindopdracht. Je loste daarmee meteen ook een oude schuld af, juist ja, die psychologie cursus in ’t Engels wat niks was geworden, in 2016. Hell yes, je kon ’t wél!

 

Vervolgens droeg je “Wellbeing” ten volle uit, via je workshops en colleges Straalkunde. Niet veel later, je had de smaak te pakken, ging je je verdiepen in “learning how to learn”.  De pommodori-learning method werden aangeleerd, evenals het brein brokjes voeren in plaats van hele hoofdstukken. Leren combineerde je vrij eenvoudig met ermee spelen. Toen nog met woorden en zinnen. Het ging erin als koek. Er kwam een korte cursus over de wetenschap áchter het gegeven hoogsensitiviteit. Hoe het breintechnisch nou in elkaar zit en hoe zich dat naar gevoel vertaalt. In mei, vele cursussen en seminars later was het ei gelegd voor het vervolg. Je gaf je op voor de opleiding “Lef om te Stralen,” die in september van start zou gaan in Wijchen.

 

Een opleiding tot creatieve loopbaancoach. Niks wroeten met lijstjes, vinkjes en pasklare oplossingen. Jij gaat op zoek naar de glimlach én de rode draad, omdat je die zelf beide een tijdje bent kwijt geweest. Lef om te stralen was thuiskomen. Het was ook intensief, elke keer naar Wijchen rijden betekende ook elke keer tot de IJburgbrug met geknepen billen zitten in de auto. Want ooit klapband en dus afkloppen. Het voelde telkens ook als ’n graftakkeneind, helemaal naar Wijchen. Maar je voelde ook: dit móet ik doen, het is niet alleen een opleiding: dit kon weleens mijn leven zijn, dat aan mijn deur klopt.

 

In de opleiding kwam je eindelijk terecht in wat je noemt het goede klasje. Een groep slimme hoogopgeleide en hooggevoelige vrouwen, allen met een snelwerkend brein dat verbindingen legt nog voor je iets hebt bedacht, noch hebt uitgesproken. Elkaar woordeloos begrijpen en aanvoelen. Lef was inderdaad thuiskomen. Intussen, nu we in de tweede lockdown zijn gekomen, zie ik dat je eindeloos veel plezier beleeft aan de online speelcafé sessies, die jullie inmiddels zelf met elkaar organiseren en faciliteren, teneinde te oefenen en te blijven sparren.  Ook dat is thuiskomen, elke keer weer.

 

In december 2020 besloot je om er nog een opleiding aan vast te knopen. “De Moed om te falen” wordt een feit. Faalkundig leren trainen en dat weer doorleven, om over te brengen op anderen. Leren vallen, leren glorieus onderuit te gaan en het nog leuk te vinden ook. Ik vind het geweldig dat je dee keuze hebt gemaakt omdat ik weet dat je als geboren perfectionista zoveel moeite doet om niet te vallen. Nog veel geweldiger vind ik, dat de opleiding live start, op de mooiste dag van het jaar, namelijk jouw verjaardag. Het heeft zo mogen zijn, zo is de cirkel bijna rond. En zo niet, dan start je weer een nieuwe cirkel want als mentor-ikje van jou weet ik inmiddels na ruim vijftig jaar dat jij nooit uitgeleerd en uitgekoekeloert of uitgekeken zult zijn. Dat past niet bij je. En stiekem vind ik het fijn om samen met jou zo’n hoop te mogen leren.

 

Ik glim van trots, doordat ik je lekker op weg zie gaan met je (online) workshops. Er zijn inmiddels aardig wat mensen die weten wat Geluksvaardigheden zijn en wat Straalkunde nou eigenlijk is. Ook ben je lekker bezig om een andere oude liefde weer op de menukaart te zetten maar dan op andere wijze bereid en dat is “Vind je zin,” je eigen schrijfprogramma dat je aan het maken bent. Schrijfcoach, maar dan als niet-coach. Helemaal goed, ik weet namelijk dat er al enkele schrijvers heel erg blij zijn, met jou.

 

Ze waren vastgelopen maar na enkele online sessies en wat hilarisch huiswerk, heb je ze mooi weer op de rit gekregen. Vraag je dus niet langer af of je dit kunt want dit bén jij. Die zin vinden en de glimlach aanzetten, dat is wat je doet. Noem het doe-maar-watteritis. Het geeft niks, de naam van jouw kunst of talent is helemaal niet belangrijk. Jij vindt het geklungel maar voor de ander is het iets kostbaars wat je vertelt, geeft en in de wereld brengt. Mensen vinden iets bij jou terug wat ze lang geleden zijn kwijtgeraakt.  Zin, of geluk. Weet dat je het vermogen hebt om mensen te raken en ze blij te maken met iets wat ze zelf hebben mogen terugvinden. Dat talent is kostbaar, dus koester het.

 

Jij weet, dat de mens niet ziek wordt van iets wat hij wil vrijmaken.  Ziekmakend is dat, wat we angstvallig binnenhouden. Wat gaat ontsteken en gaat rotten. Jij weet dat wanneer een mooi mens zijn prachtige ideeën en gevoelens binnenhoudt, uiteindelijk uitbloeit en verstilt.

Je gelooft in zelfexpressie, in het naar buiten brengen van wat in je leeft. Ook al is niet elk idee misschien een miljoenenplan. Maar het idee dat jouw gedachtenspinsels, of een regel uit een door jou geschreven stukje ook maar ’t minste verschil of troost voor iemand anders kan zijn, maakt dat je je binnenwereld met de buitenwereld deelt. Hoe eng je dat ook vindt.

 

En dat, lieve bijna eenenvijftigjarige, maakt dat je mijn heldin bent. Ik ben trots dat ik jouw vijftigjarige mocht zijn. Het eind van mijn jaar is gekomen en ik draag hierbij mijn lichtstokje graag aan jou over, omdat ik weet dat je haar met verve zult blijven laten vonken. Omdat dát is wat jij doet.

Geniet ervan, morgen, in Wijchen. En maak iets prachtigs van jouw nieuwe jaar. Je hebt het meer dan verdiend.

Hele veel liefs en een dikke Coronavrije knuffel,

Je vijftigjarige